6k olmuşuz çok teşekkürler voteler ve yorumlar azalsada üzülerek bu bölümü yayınlıyorum unutmayın ki eski hevesim yok.
ENES'TEN...
1 haftamı 1 ay mı oldu? onu görmeyeli zaman kavramım kaybolmuş olabilir belkide delirmek üzere bir psikopatım.
Siz ağlarken gülen iki adam isterseniz bende var günlerdir odadan çıkmıyorum aç olmak uykusuz olmak umrumda değil tek istediğim bu ölü ruhların bir bedene sığınıp beni deli etmesinden kurtulmak.
Biliyordum böyle olacağını dönecekmiydim peki deliler hastanesine bunu kendime yapabilcekmiydim ama kurtulmalıydım daha fazla delirmeden kurtulmalıydım kendi kendime gülmeye başlayınca yanımdakilere bağırdım "Sizden kurtulacağım pis hödükler."tekrar ağlamaya başlayınca içeri annem girdi ve haftalardır yaptığı gibi bana sıkıca sarıldı.
"Anne kurtar beni karar verdim götür beni yoksa ölücem lütfen ."dedim hıçkırıklarımın arasından.
"Götürücem annem bekle tamam mı aricam şimdi hastaneyi iyileşiceksin."anneminde gözleri dolmuştu ama yanımdaki iki süliet gülmeye başlayınca "yeter"diye çığlık atıp vazoyu onların üstüne doğru fırlattım lanet olsun ki hiçbir zarar gelmiyordu.
Kapıdan içeri doktor olduğunu düşündüğüm bir adam geldi ve iğne yaptı kendimden geçtiğimi hissedince sakinleştirici olduğunu anladım uyandığımda deliler hastanesindeki odada olduğumu anladım eski odamdi hiçbirşey değişmemişti içimden dua ettim odamdaki hastalar aynı olmasın diye ne kadar zengin olursak olalım şizofreninin zorunlu bir tedavisi ve yerleri vardı istediğimizi yapsak buradan iyileşene kadar kutulamazdım.
Etrafa baktığımda lanet olsun ki burdaları birinin suratı yara bere içinde gülümsüyordu diğeri pantolonunu çıkarıp üstüme doğru yurumeye başladı.
Bu pis delilerin yaptıkları şeye katlanmak zorundayım iyileşmek zorundayım Mavi olmasa deli olmayı kabul edip şizofrence yaşar kudururdum ama artık bir amacım vardi iyileşecektim bir süre katlanacaktım.
Son kez şizofrenliğin getirdiği kendi canavarlarıma baktım ve üstüme gelmekte olan delilere gözlerimi kapattım ve bitmesini bekledim.
MAVİ'DEN...
Haftalardır ne okula gidiyor nede evden çıkıyordum odama giremiyordum her ne kadar annem heryeri çamaşır suyuyla temizlemiş olsada misafir odasınada kalmaya başlamıştım.
Hiçbirşey yemiyor ilaçlarımı kullanmıyordum kendimi daha dibe gömmüştüm herkesten uzaktım.Babam bile benim için endişeleniyorsa gerçekten kötü görünüyordum.
En son gece çıldırıp saçımı kesmemle beraber annem psikoloğu aradı biraz daha böyle devam edersem beni deliler hastanesine yatırmak zorunda olduğunu söyledi umrumda değildi ben sevdiğimi katil yapmıştım...
Uyuyamıyordum ki her gözümü kapattığımda aklıma Enesin üzerindeki kanlar ve ceset geliyordu aklımdakiler silmek için yere oturup duvara kafamı seri bir şekilde vurmaya başladım lanet olsunki silinmiyordu birden bir el başımla duvarın arasına koyuldu karşımdakine baktığımda babam olduğunu fark ettim.
"Meleğim özür dilerim yıllarca sana babalık yapamadım hiç yanında olmadım sana kötü davrandım son yaşadıkların sana çok fazla artık yanında olma vakti umarım beni affedersin."dedi ve sarıldı gülümsemeye çalıştım ama sadece göz yaşlarım vardı.
Sarılmasına karşılık verip yıllardır hasret olduğum baba sevgisini tattım.Beni sevmemeliydin baba ben öz oğlunun katiliydim sevdiğim çocuğun katil olmasının sebebiydim beni kimse sevmemeliydi hak ediyordum."Özür dilerim."dedim ve ayağı kalkıp banyoya girip kendimi kilitledim soğuk mermere oturdum.
Enes benim böyle olmamam için kendini feda etmişti adam öldürmüştü sırf üzülmiyim insanlardan daha fazla uzaklaşmıyım o pis hastaneye yatmıyım diye ama ben onun kadar güçlü değildim ki yapamazdım pes etmiştim özür dilerim sevdiğim...
Biliyordum ki Enes'te çok kötüydü ne olursa olsun yanıma gelirdi beni tek bırakmazdı şu an nasıldı ne hissediyordu nerdeydi hiçbir fikrim yok tek bildiğim hepsinin benim suçum olduğuydu.
Belkide ilk başta psikoloğumu dinleyip hastaneye yatsaydım Enesle hiç tanışmazdım Aladarik beni bulamazdı ve Eneste katil olmazdı.
Kısa saçlarımı ellerimin arasına alıp çekmeye başladım artık kurtulmalıydım kendi psiliğimi başkalarına daha fazla süründürmek istemiyorum kurtulmalıydım en iyisi buydu en azından bunu yapmalıydım ama birşey fark etmiştim yıllarca başkalarından korkmuştum asıl korkmam gereken kendimmiş.
haptofobi: dokunulmaktan korkma
harpaksofobi: hırsızlardan ya da bir suçun kurbanı olmaktan korkma
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ANTROPOFOBİ
ParanormalO insanlardan korkuyordu.Rezil olmaktan,yanlış bir şey yapmaktan, insanların o'na zarar verebilmesi düşüncesiyle yaşıyordu. Ailesi dışında kimseyle konuşamıyor ve insanlara temas edemiyordu. Bu kişi Mavi. Özgüvensizliğin ve hassaslığın sözlük anlamı...
