ANTROPOFOBİ

22.bölüm...

Aklım karıştı ama ikna edici yorumlar gördüm içimden gelen umutla 22. bölümün başına oturup içimden gelenleri yazdım 29 bin için teşekkür ederim yeni bir kapak yaptım sanırım hep bu kalıcak okuduğunuz için teşekkürler.

MAVİ

Bir an duraksadım ve yüzüne baktım beni sevdiğini tahmin ediyordum ama duyunca daha farklı olmuştu.Garip hissetmiştim ne söylicemi bilemeden yüzüne baktım gözlerim dolmuştu duygulanmıştım kendi kendine konuşan bir deli misali içimde savaş veriyodum bunun dışarı yansıması sadece dolu gözlerim olmuştu duygu karmaşası içindeyim.

Eneste gözlerime derince baktı ve yanıma geldi yanıma oturdu suratımı avuçlarının içine aldı."Ben seni uzaktan sevdim be güzelim n'olur ağlama istersen giderim "onunda gözleri dolmuştu "Gitme" diyebildim sadece gözlerinde boğulurken.

"Sevmiyorsun"

"Sevmeyi bilmiyorum."

"Seviyorsun."

"Seviyorum."

Bana baktı ve sıcak gülümsemesiyle içimi yaktı.

Evden tekrar tıkırtı sesi gelince büyülü an bozuldu ve tedirginlik etrafımızı sardı Enes'in gitme zamanı gelmişti anlaşılan elini öptü ve dudağıma koydu ve hızlıca merdivenlerden indi.

iki dakika sonra buz gibi olmuş elllerimden dolayı içeri girdim tuvalate gittim yalanıyla annemi oyalardım sanırım.

Uygarın odasına uğradım onu kontrol etme isteği bulunmuştu içimde benim psikopat miniğimdi o .Su yatağından memnun bir şekilde uyuyordu.

Odama geri döndüm ve gece yaşadıklarımızı düşündüm .Benim için bu kadar şey yapması ona karşı borçlu hissettirmişti sevgiyle ödeyemicek kadar büyük bir borçtu umarım içimdeki bu his zamanla yok olurdu çünkü Enesin beni sevmesinin verdiği mutluluğun önüne geçiyordu bu mahçupluk hissi.

Gün aydınlanmıştı ve uykum tamamen kaçmıştı uykusuz kalmaya alışıktım bu beni zorlayan bir etken değildi.

Bu saate kimse uyanık olmadığı için haliyle canım sıkılmıştı eskiden tek isteği ölmek olan birine bu heycan fazlaydı belkide.

Düşünceden düşünceye atlama benim huyumdu sanırım.Masama geçip birkaç kağıt çıkardım resim cizicektim kalemleri ararken Siyah defterimi gördüm kötü anılar yine aklımda canlandı tam mutluyken niye bulmuştum ki çocukluk anılarımın kötü hatıralarını mutlu olamıyordum işte biyerden patlak veriyordu. 

Karamsar bir insanım bizim hikayemizde nasıl başrol oldum onu bile bilmiyorum okuduğum kitaplara göre ya masum iyi bir kız yada fazlasıyla kötü olmalıydım ben bunların hiçbiri değildim.Ben kimdim?

Belkide kendimi fazla önemsiyorum.Düşünce nöbeti geçiriyorum sanırım.Hayatım keşkelerle dolu.

Oysaki iyi başlamıştım güne keşke uyusaydım oturmasaydım masanın başına ah yine keşke.keşkeler keşkeler keşkeler.

Kurtulmalıydım içim boğuluyordu ayakkabılarımı giyip evden hızlıca çıktım koştum koştum ve koştum yapabilirim dedim içimden yapabilirim.

Caddeye indiğimde bana doğru hızla gelen arabayı fark etmemiştim bile kolumdan çekildiğimi hissettim  nefesim kesilmişti bilinçsizce durdum şoka girmiştim sanırım.

Kolumdaki elin sahibine baktığımda tanımadığım biriydi ben niye çıkmıştım ki dışarı Tanrım ağlıcam kendimi sakinleştirmem lazım o beni kurtarmak için tutmuştu kolumu evet sadece yardım biraz sakinleşmiştim ama gözlerim dolmuştu elin sahibi kolumu bıarktığında kahverengi endişeli gçzleriyle karşılaştım.

"İyi misin?"

Zorlukla "İyiyim" dedim ve eskiye nazaran daha dikkatli ilerledim adımlarımı hızlandırdım ve sahile geldim kendimi banka atıp ağlamaya başladım kafayı yemiştim kim beni alıcaktı burdan.

Birdaha başıma böyle birşey gelmesini istemiyordum titreyen ellerimle telefonumu çıkarıp Enesi aradım.

"A-alo"

"Ne oldu iyimisin."

"Çok kötüyüm"

"Nerdesin çabuk söyle "

"Sahil"dedim ve hıçkırıklarım arasında boğulup telefonu bıraktım.

..............

Enes geldiğinde sıkıca sarıldı "Biri bişey mi yaptı niye burdasın ne oldu Mavi?"

"Geçmişim peşimi bırakmıyor."

"Geçicek Mavi birgün çok mutlu olucaz."

"Olucaz."dedim ve gözlerimi kapadım..

YORUMLARINIZI BEKLİYORUM TEŞEKKÜRLER.