Adora

Chapter 19

"SUGOD!"

Everything fell into chaos in a snap. Sa sinabi pa lang na iyon ni Andreas ay naging bayolente na ang mga sundalo ng Obtuer. Their king gave them permission to attack, and even uncle Kozan and the others freed themselves from the enemies' graps and started to fight back as well.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko dahil sa matinding takot. I'm scared one of them will be hurt. But my priority right now is Lom and my family who is still unconscious. Sina tatay. Wala silang kalaban-laban. I need to protect them.

"Lend me your sword, Lom." Walang pag-aatubiling kinuha ko mula sa tagiliran niya ang nakasabit na espada. "Let's go. Makakalakad ka ba? Kaya mo ba?"

"Tinamaan ako sa balikat. Hindi sa paa. Makakalakad pa ako, Lillian." Matipid itong ngumiti at inlalayan kong makatayo. "Akin na ang espada ko. Maayos na ako. Medyo masakit lang pero kaya ko pa."

"Huwag kang makulit," Humigpit ang pagkakahawak ko sa espada. "You're injured. Ako muna ang poprotekta sa iyo."

"Lillian---"

Mabilis akong gumalaw nang may umatake sa amin na kalaban. Nasa ere pa lang ang espada niya ay mabilis ko na siyang sinipa sa ulo. He was stopped, seemed like he was dizzy for a moment, and it was the perfect chance to slash him with the sword. Iyon ang ginawa ko at malinis na sinugatan ito sa may leeg.

I never knew I would kill someone.

But when it comes to survival, I feel nothing. I feel nothing but little remorse that I have now stains of their blood in my hand.

"Halika na, Lom. Stay behind me."

Lom was injured but he also became my look-out. Sinasabi niya sa akin ang mga kalaban na hindi ko nakikita agad dahil nasa likuran o di kaya ay nasa gilid. I killed them all, kicked their faces first, and then I'll either stab their chests or cut their necks.

It was brutal.

Unforgivable.

Merciless.

Kaunti na lamang ang mga sundalo namin at ang makitang nakahandusay na sa ibaba ang mga walang-buhay nilang katawan ay ang nagsabi sa akin na parehas lang ang ginagawa naming lahat. We're killing each other. We're killing them for survival and to be able to save Adora. But to them, it's for the power.

May isang sundalo na malapit sa akin na muntikan nang mataga sa likuran. I helped him and blocked the blade attack with my own sword. I swiftly turned my sword around and stabbed the enemy in his chest.

"M-maraming salamat, prinsesa Lillian!"

Mabilis akong tumango. "Sige na po. Mag-iingat kayo---"

Natulala ako nang ilang segundo nang bigla na lang tumalsik ang sundalo palayo dahil may malakas na tumama sa ulo niya. When I looked at him, he is now lying dead on the floor with blood flowing from his head. An arrow is stucked in his head.

"Bilisan na natin, Lillian!"

Tumingin ako sa itaas at nagtama ang mata namin ng babaeng si Cara. She's smirking devilishly, with a bow and arrows in her hands. She positioned herself and pulled the string of her bow.

At pinakawalan niya iyon.

"Bueviste! Ang hilig mo talagang matulala, Lillian!" Iyon ang narinig ko mula kay Lom.

My lips formed into a thin line and simply tilted my head, avoiding the arrow completely. Blangko ko lamang itong pinapanood kahit mukhang nasisiyahan siya sa mga nangyari.

"Lillian naman! Umalis na tayo!"

"Go to a safe place, Lom." Bilin ko sa kaniya habang nakatitig pa rin kay Cara. "Pumunta ka kina tatay. Tulungan mo ang mga sundalo nating pumoprotekta sa kaniya. I can handle this. I'll kill that fucking woman."