Adora

Chapter 23

I GRIMACED as female sirens started to swim around me. Ang iba ay nangangahas pang hawakan ang braso ko at ang pinakamalala ay may humahaplos sa pisngi ko gamit ang mga magagaspang at may kaliskis na palad nila. I grunted as I shoved them away.

"Napaka-guwapo at napakakisig mo naman, heneral!" Humagikhik na sabi ng isa. Tahimik akong napangiwi roon. "Interesado na tuloy akong makita ang mukha mo sa likod ng maskara na iyan. Maaari mo ba iyang tanggalin para sa amin?"

I gave her a disgusting look. "Layuan mo ako."

May nag-iisang nilalang lamang akong papayagan na mag-alis mismo ng maskara ko. Siya lamang ang maaaring makahawak sa akin.

Her seducing stare changed into a sharp one. Nanliit ang mga mata nito. "Matapang ka rin talaga, eh, ano? Hindi mo ba alam na hawak-hawak na namin ngayon ang mga kasamahan mo? Lalo na ang babaeng iyon? Ikinulong namin siya at kung hindi ka susunod ay papaslangin siya. Ngayon din."

Masama ko siyang tiningnan.

"Gusto mo bang maglaro?" Bigla na lang may sumulpot na sirena sa likuran ko at hinawakan nito ang mga kamay ko.

Pinilit kong makawala. "Jena bueviste kerick! Bitawan ninyo ako, mga hangal!"

The others followed and they all swam around me, hitting me with their tails and with those sharp scales, I quickly got scratches, wounds bleeding, my light blue blood mixing now with the ocean water.

Gusto kong lumaban dahil alam kong kaya ko. Kahit wala akong sandata ngayon. But I can't. I didn't know where they put her. Hawak-hawak ko siya ngunit pinalo ako sa batok at nawalan ng malay. Paggising ako ay pinapalibutan na ako ng mga sirenang ito. I can't risk. I can't risk her. Even if I can fight and kill them all, I can't.

Baka masaktan siya.

I received a lot of wounds and my blood is now one with the water. Ang nagagawa ko lamang ay itulak sila palayo, lalo na sa tuwing susubukan nilang kunin ang maskara ko.

Napakarami na nila.

Ngunit tila may naramdaman akong kakaiba. I became alert. I scanned the place. But she's not here. I can feel that she's here but she's not. Nararamdaman ko. Naramdaman ko na lang bigla. The feeling of ease and being home. That weird feeling of safety.

"Andreas . . ."

Kumunot ang noo ko nang makita ko si Lillian sa harapan. But I always knew. Nanatili lamang ako roon at hindi gumagalaw. Hindi siya ito. Nasaan ka? Bakit hindi kita makita?

Sa isang iglap, ay gamit-gamit na nilang lahat ang wangis ni Lillian. At nahihirapan ako lalo pa't nararamdaman kong malapit lang siya sa akin. Lalo na rin nang sabihin ng isa na kasama na nila ang totoong Lillian. But amongst these copied faces, I can't see her. I can't see my Lillian.

The real one.

"Umalis na tayo, Andreas!"

Mas lalong kumunot ang noo ko nang may makalapit na sa akin at pilit akong hinila paalis. But I didn't budge. I was waiting for her. I was waiting for her to appear then I can leave.

"Huwag kang maniwala sa nilalang na iyan! Peke iyan! Ako ang totoong Lillian!"

Her voice muted the chaos. Iyon ang nangibabaw sa mga tenga ko at walang pag-aalinlangan ko siyang hinila paalis. Kahit hinahabol pa kami ng iba ay alam kong siya na ang hawak-hawak ko ngayon. I was never wrong. I will always know when it's her. And now I know I really had it so bad. I'm screwed.

Kahit alam kong talo na ako, kahit alam kong wala na ang plano ko, ay sinusubukan ko pa ring pigilan. Because after everything I have done to her, I know I don't deserve her. She deserves better. That's why even though I broke my last promise to her father, I can't let her be with me.