Defne

31. Bölüm Final

20 Yıl sonra... 

(Temmuz ayı 2044) (Selim'in anlatımıyla)

Bugün üniversiteden mezun oldum. İki senelik anestezi bölümünü bitirdim. Şimdi ise bir yanımda annem bir yanımda babam mezuniyet fotoğrafı çekiliyoruz. 

Tabi siz şimdi neler oldu bu yirmi yılda diyorsunuz. Durun size olanları özetleyeyim.

İlk olarak anneannem on beş yıl önce vefat etti. Dedem de eşinin ölümüne dayanamayıp kısa bir süre sonra hayata gözlerini yumdu. Her ne kadar çocuk da olsam annemin gözyaşlarını hatırlayabiliyorum. 

Onların kaybından sonra teyzem ve annem birbirlerine daha sıkı bağlandılar. Dedemden kalan şirketi ise birlikte yönetiyorlar. Tabi annem genellikle kendi şirketi olan Dolunay şirketinde mesai harcıyor. Bu yüzden kendileri hariç bir ortakları daha var. 

Öte yandan babaannem ve dedem de beş yıl önce hayatlarını bir trafik kazasında kaybetti. Onların ölümü beni daha çok sarsmıştı çünkü yaşça daha büyük olduğum bir zamanda kaybetmiştim onları. 

Can amcam ise yıllar önce işletme bölümünü bitirdi. Babamla birlikte dedemden kalan şirketi yönetiyorlar. Benim de o şirkette yüzde yirmi hissem var ve bugün ki mezuniyetle birlikte işlerin başına geçeceğim. Dedemden kalan Demirhan soyadını hakkıyla korumak ve yükseltmek istiyorum. 

Onun dışında İnci halam maalesef kaldığı hapishanedeki ilk günlerinde intihar etti. Ölmeyi başaramadı fakat kendini yatalak bıraktı. Kendini bulduğu bir halatla astı fakat ölmeyi başaramadığı için bu hale geldi. Yıllardır amcamın kendine aldığı evde bir bakıcı ile birlikte yaşıyor. 

İlkay'ın annesi ise cezaevinde kaldığı günlerde bir kavgaya karıştı ve hayati organına gelen bıçak yüzünden hayatını kaybetti. Her ne kadar o kadının hak ettiğini yaşadığını düşünsem de İlkay'a fazlasıyla üzülmüştüm.

İlkay demişken biraz ondan da bahsetmek isterim. İlkay annesinin ölümünden sonra başarıya odaklandı ve kendini kurtardı diyebilirim. Üniversitede tarih bölümünü bitirdi ve Antalya'ya yerleşti. Orada özel bir kurumda öğretmenlik yapıyor. 

Bize gelecek olursak dediğim gibi bugün mezun oldum ve ailemle anı fotoğrafları çekildik. Şimdi ise bu mezuniyetin kutlamasına gidiyoruz. Çünkü bu yirmi yılda çok şey yaşadık. Annem yıllarca psikolojik tedavi gördü ve ölen kızından sonra bir daha anne olmaya cesaret edemedi. Bu yüzdendir ki bize ve işlerine daha çok odaklandı. Hem ablasıyla babasından ve annesinden kalan şirketi yönetti hem de kendi şirketiyle yoluna devam etti. Annem gerçekten de bu hayatta gördüğüm en güçlü kadınlardandı.

Babam ise bu zorlu süreçte annemi hiç yalnız bırakmadı. Hep destek oldu. Eğer aile kavramını öğrendiysem ve sevdiğiysem bu annem ve babam sayesindedir. 

Şimdi ise mezuniyetimi kutlama yemeğinde birlikteyiz. Babam komik şakalar yapıyor, annem kahkahasıyla hepimizi gülümsetiyor. Sizi bilmem ama ben bu manzarayı hiçbir şeye değişmem, değişemem...