AYBER/ İÇİMİZDE KALANLAR

PART 2: OLMAZLARA İNAT

Selamm. Arayı açmadan hemen yeni bölümle geldimm. Bence duygusal bir bölüm oldu.. Umarım beğenerek okursunuz<33

Oy ve yorumlarınızı merakla bekliyorumm💘

Berk telefonun kapanmasıyla hızlıca gaza basarken Aybike'nin yanında olabileceği için şükrediyordu. Ne olursa olsun iyi olacaktı Aybike. Bunun için her şeyi yapardı.

Berk kızın attığı konuma geldiğinde sahil kenarındaki bankların birinde oturan kızı hemen fark etti. Arabasını kilitledikten sonra koşar adım hızla yanına ilerledi. Bankta yanına vardığında ise onu görmesiyle yeniden nefes alıyormuşçasına adını fısıldadı.

Berk
- Aybike.. Geldim.

Aybike kızıl çocuğun sesini duymasıyla eğdiği başını kaldırdı. Elleriyle kafasını o kadar çok sıkmıştı ki beyninin uyuştuğunu hissediyordu. Ama ağlayarak yardım istediği Berk'in yanına gelmesiyle gözyaşları tekrar akmaya başlarken hızla ayağa kalkıp sımsıkı sarıldı.

Berk kızdan bu hamleyi beklemezken hızla sarılmasıyla birkaç adım geri gitmişti bile. Ama kendini hemen toparlayıp kıza kollarını sımsıkı sardı. Kızın gözyaşları çıkarmadığı okul gömleğini çoktan ıslatırken sesli hıçkırıkları ise canını yakıyordu Berk'in.

Berk
- Tamam ağlama bak geldim ben. Korkma da. Ben yanındayım senin.

Aybike Berk'in konuşmasıyla kollarından geri çekilirken Berk artık kızın kıpkırmızı gözleriyle karşı karşıya kalmıştı. Aybike ise ağlaması devam ederken hızla ve kendinden geçmişçesine konuşmaya başladı.

Aybike
- Korkuyorum ben çok korkuyorum. Her şey üstüme üstüme geliyor, beynimin içindeki ses susmuyor. Sıkıştım kaldım, nefes alamıyorum. Berk ben boğuluyorum! Ne yapacağımı bilmiyorum, çok korkuyorum.

Kızın her sözü her yakarışı Berk'in canını acıtırken gözyaşları farkında olmadan arka arkaya damladı. Aybike'nin daha fazla devam etmesine izin vermedi, hızla kendine çekip sımsıkı sarıldı.

Aybike daha da sesli ağlamaya başlarken sanki kriz geçiriyor gibiydi. Hıçkırıklarıyla ağlarken ara sıra nefesi tıkanıyor, tek sayıkladığı kelime ise "korkuyorum"du. Berk kollarını Aybike'den ayırmadan ikisini kızın kalktığı banka oturttu. Saçlarını severek sakinleşmesini beklerken kendisi de sessizce ağlıyordu. Ağlarken sesinin çıkmasından korkarken gözyaşları ise Aybike'nin saçlarına damlıyordu.

Berk her ne kadar sessiz kalarak sakinleşmesini beklese de kızın ağlamasının hâlâ durmamasıyla titrek bir sesle de olsa konuşmaya başladı. Kollarını daha da sıkılaştırırken çepeçevre sarmak istiyordu kollarındaki kızı. Fakat sesi kollarının aksine güçsüzdü, kızın kulağına fısıldıyordu.

Berk
- Şşş. Korkma, sıkıştığın yerden çıkacaksın. Kurtulacaksın tüm korkularından, sıkıntılarından. Sana hiçbir şey olmayacak, ben izin vermeyeceğim söz.

Aybike çocuğun kulağına fısıldadıklarıyla sakinleşmeye başlamıştı. Hıçkırıkları yerini sessiz iç çekişlere bırakmıştı. Ara ara yine sayıklasa da derin nefesler alarak Berk'in kollarında dinleniyordu. O kadar saattir ağlamasının ardından haykırışlarıyla beraber iyice yorgun ve bitkin düşmüştü zaten.

Berk sakinleştiğini anladığında kızın kıvırcık saçlarından belli belirsiz bir öpücük almış, kokusunu içine çekerek Aybike için kendine güç toplamıştı.

Aybike'den hafifçe çekildiğinde yüzünü omzundan kaldırıp ona bakmasını sağladı. Hemen ardından aralarına daha fazla mesafe girmesine izin vermeyip bankta biraz daha yaklaşıp yüzünü ellerinin arasına aldı. Gözlerinin perişan hali içini tekrar yakarken gözyaşlarını baş parmaklarıyla sildi. Gözyaşlarıyla ıslanıp yüzüne yapışan buklelerini ise özenle parmaklarıyla geriye doğru taradı.