Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ALİ ERDEM MİRZAN
Aldığımız yaraların bir zaman sonra kabuk bağlamaları umut vericiydi insana.
Sadece izinin kalması ise yaşadığımız o acının gerçek olduğunun kanıtıydı.
-Dinliyor musun sen beni?"
Hemen karşımdan gelen ses ile gözlerimi daldığı yerden çektim ve onun gözlerine baktım.
Uzun zamanlı bir dostluktu bizimkisi onunla. Üniversite zamanında tesadüfen tanışmış ve bu zamana kadar da daha da sağlamlaştırarak devam ettirmiştik bu dostluğu.
-Dalmışım kardeşim kusura bakma. Ne diyordun?" dedim gözlerim hala onun üzerindeyken.
Derin bir nefes aldı.
-Hani sana bir kızdan bahsetmiştim. Kız kardeşim Sudem'in o kızı çok sevdiğinden falan bahsetmiştim" dedi kız kardeşinden bahsettiği için sesi titrerken.
Sudem.
Hepimiz için kanayan yaraydı.
O kadar neşeli ve güler yüzlü bir kızdı ki Sudem.
Bir kere onu etrafınızda gördüğünüz zaman boşluğu her daim belli oluyordu
-Evet kardeşim hatırlıyorum. Hatta o kız sayesinde morali her zaman yüksekti. Hatta sen de bu kıza ilgi duymaya başlamıştın. Kızı beğenmiştin. Gözlerine aşık olduğunu söylemiştin" dedim bu üzücü havayı dağıtmak için.
-O kızı gördüm ben dün" dedi bana bakarak. Bir yandan da buğulanmış gözlerini siliyordu.
