Gold Class Fighter [BL Novel]

130.Bölüm

Hua Mao geçmişte Sonbahar Ortası Festivalini hep kardeşleriyle geçirmişti ama bu kardeşlerin çoğu yerel halktı.
Evde ebeveynleri vardı ve bazılarının da karısı vardı. Genellikle, bu iyiydi. Bu festival sırasında hepsi eve geri dönmek zorunda kalırdı. Çok ciddi insanlar olmasalar bile, bu tarihlerde geri dönüp annelerine, eşlerine ve çocuklarına eşlik etmek istiyorlardı.

Bu nedenle, bu yıl Hua Mao da kardeşlerini bir araya gelmeleri için aramadı ve onları evlerine geri göndererek evlatlık görevlerini yerine getirmeleri için geri dönmelerine izin verdi.

Hua Mao gün içinde postaneye gitti ve biraz para gönderdi. Düzenli olarak para gönderdi ve hiç durmadı.
Akşam dışarıdan geldi ve internet kafeye gitmedi. Kendi çocukluk evine döndü.

Mahallesine gitti ve uzakta, sokağın girişinde bir süre durdu. Sokak hala eskisi gibiydi, çok canlıydı. Tüm komşular bayramı kutlamakla, ay çöreği taşımakla, kızarmış ördek almak için sıraya girmekle, neşeli gevezeliklerle ve kahkahalarla gelip gitmekle ve kapıda çocuklarını ve torunlarını mutlu bir şekilde karşılayan yaşlı çiftlerle meşguldü. Dar ara sokak, akşam dumanında cıvıl cıvıldı.

Hua Mao arabada oturdu ve tüm pencerelerden süzülen yemek kokusunu alarak izledi. Arabanın yanından geçen bazı komşular onun solgun ve güzel yüzünü gördüler ve déjà vu ile şaşkın bir şekilde onu boyutlandırdılar. Hua Mao başını eğdi, arabanın camını kapattı ve uzaklaştı.

Hua Mao, boş evine birkaç şişe bira taşıdı ve bunun uğruna bir ay pastası aldı. Artık zengin sayılabilirdi ve evi çok büyüktü. Ne kadar büyükse, o kadar boştu. Hua Mao, birayla birlikte bir ağız dolusu ay pastası yedi ve telefon çaldı.

Gu Fei'ydi. Hattın diğer ucunda çok fazla gürültü vardı. Bir kalabalığın gürültüsünün yanı sıra dans müziğinin sesi de vardı.

Gu Fei'nin ateşi olduğu gün Hua Mao'nun evinde uyumuştu. O gençti ve iyi durumdaydı. İlaç aldıktan sonra ateşi düştü. Ayrıldığında Hua Mao'ya teşekkür etti. Hua Mao, "Bir kez kalmana izin verdim. Ödeştik.” demişti.

O gece Riverside Meydanı'nda bir Güz Ortası Festivali dans partisi vardı. Polislerin tamamı görev için bölgeye gönderildi ve Gu Fei de gönderildi. Parti başlamadan önce Gu Fei aradı.

Gu Fei, Hua Mao'ya sordu, "Bu akşam ne yapıyorsun?"

"Sikişecek birini bulacağım."
Hua Mao bunu söylerken tereddüt etmedi. Bir süredir kimseyi bulamamıştı. O gece yalnız kalmak istemiyordu. Dışarı çıkıp zevk için biriyle takılırdı.

"Çık. Sana yemek ısmarlayacağım. Geçen sefer benimle ilgilendiğin için teşekkür etmek için."

"Bir yemek mi? Bana gerçekten teşekkür etmek istiyorsan, bunu yemek masasında yapmana gerek yok. Bunu sadece yatakta yapabilirsin.” Hua Mao her zamanki gibiydi.

"Ciddi konuşabilir misin?"

"Ciddi konuşuyorum ama?" Hua Mao onunla boş boş oynadı.

"Bana bir iyilik yaptın, değil mi?” Gu Fei'nin ses tonu çok samimiydi, “Bugün tatil için yalnızım. Boşsan, tatili benimle geçiriyormuş gibi davran."

.
.
.

Hua Mao büyük bir ağaca yaslandı ve kollarını kavuşturdu. Burası kalabalık bir meydandı. Önünde sahnede kutlama şarkıları ve dansları vardı. Hua Mao, Gu Fei ve diğer polislerin etrafta durup düzeni sağlamasını izledi.

Hua Mao'nun gerçekten geldiğini gören Gu Fei oldukça mutlu görünüyordu. Hua Mao'ya bir süre beklemesini söyledi. Buradaki parti birazdan biter, o da görevini bitirir bitirmez gidip yemek yerlerdi.