A DANGEROUS MAFIA BOOK1&2

CHAPTER FORTY FIVE

WARNING ⚠️🔞

THIS CHAPTER CONTAINS THEME OR SITUATION THAT SOME READER’s MAY FIND DISTURBING. VIOLENCE, STRONG LANGUAGE, CONTROLLING BEHAVIOR AND, MÚRDÉR.

I try to steady my hand as I walk toward Blake with the gun. Blake’s gaze filled with only love as he locks eyes with me.

“I love you, Isabella.”

Napailing ako. There is no way I’m doing this. I press the gun against Blake’s chest as Sophia begins laughing almost manically.

“Do it, Isabella. DO. IT. NOW!” I give Blake a knowing look before inhaling long and deep. I keep my grip on the gun steady as I whip around and pull the trigger into Sophia’s body. She screeches in pain, reeling backward. “Ahh!”

Blake pulls me into his arms, saka kami nagtago sa likod ng bench. Oh, thank, god.

Sophia screams bloody murder, and the gun goes off. “Umph!” napalingon ako kay Blake ng matamaan siya ni Sophia sa likuran nito, agad kong nakita ang dugo sa likod nito.

“B―Blake!”

Somehow, Blake manages to grab my hand, and Sophia is on the ground wincing.

“RUN! NOW!” sigaw ni Blake saakin.

Blake‘s breathing is already labored when the two of us get inside. A long trail of blood is behind. Shít. The bleeding is heavy!

“I need to help you, Blake!” sabi ko at umiling ito.

“No. Isabella, you can‘t help me now.” sabi niya at bigla ko naman naalala ang mga nasa panaginip ko, ‘yung nasa harapan ko siya at duguan pero wala akong magawa para tulungan ito.

Mabilis na umiling ako. “I NEED to help you. Hindi tayo pwedeng mag-stay dito.” sabi ko.

“Wala ng oras, Isabella. Ilang sandali nalang at maabutan na niya tayo, buhay pa si Sophia!” seryosong sabi niya habang nahihirapan ito. “I’ll stay here and stop her, but you have to go.” nakapikit niyang sabi.

Sunod-sunod na umiling ako, pero agad hinawakan ni Blake ang braso ko ng mahigpit. “I need you to run, Isabella, not for me, but for our baby. Nababaliw na si Sophia, kapag naabutan ka pa niya dito, papatayin kalang niya!” mariin nitong sabi pero umiling pa ‘din ako habang sunod-sunod na tumulo ang luha ko.

“Umalis kana, please.” sabi niya pero nakatingin lang ako sakaniya.

“I can’t.. paano mo nasasabi na iwan lang kita dito.” sabi ko at pumikit siya ng mariin habang dumadaing sa sakit.

“Because you need to survive―”

“And you must be too―Sige na, tara na...” sabi ko.

“Mahal na mahal kita, Isabella.” sabi niya at nakita ko ang pagtulo ng luha nito habang nakapikit. “P―Pakisabi ‘din sa anak natin na mahal na mahal ko siya.” sabi nito at umiling ako.

“Wag kang magsalita ng ganiyan, w―walang mangyayari sa‘yong masama.”sabi ko.

“Gusto ko lang sabihin, dahil baka wala na akong pagkakataon na masabi sainyo ng magiging anak natin.” sabi niya at napayakap nalang ako sakaniya habang papikit-pikit ito, ang dami na niyang sugat, dahil maliban sa sugat na natamo nito mula kay Sophia kanina ay may iba pa itong tama ng baril na malamang ay nakuha niya sa laban nito sa pamilya ni Sophia.

Nanghihina na ’din ako pero wala akong balak na iwan si Blake dito kaya kahit nanghihina ay tumayo ako at sinubukan siyang itayo kahit pinipigilan niya ako.

“Get up, Alexandro Blake! Ayokong mabyuda ng maaga!” umiiyak kong sabi at natawa ito ng mahina.

Mabilis kong nilagay ang kamay nito sa balikat ko at sinubukan kong bumaba kasama ito. “Y―You really stubborn, wife.” sabi niya.