A DANGEROUS MAFIA BOOK1&2

CHAPTER FORTY SIX

The moment his arms are around me, I suddenly breakdown into sobs that shake my body. Blake runs his hands through my hair. “Sshh. It’s okay now.” sabi niya na kinailing ko. “T―This is too much. All the kíllings.. parang wala ng katapusan.” sabi ko at amo’y ko na ang dugo na humahalo sa hangin na kinapikit ko.

“I want to get away from all of this. I want a normal life for our baby.” sabi ko at agad kong hinawakan ang pisngi niya. “L–Let‘s leave, Blake. Let‘s just leave everything behind and get to our beach house.” pakiusap ko at kumunot ang noo niya, hindi ko alam kung dahil ba sa nakikita niyang pag-iyak ko o dahil sa suggestion ko.

“Do you mean we should leave.. forever?” Sabi niya at tumango ako.

“Pakiusap.. Let‘s make this happen. I don‘t want mafia anymore. We‘ve seen so much death.” Blake searches my face as he pounders what I‘m saying.

“I’ve known nothing but this life. Buong buhay ko, puro piligro at kamatayan nalang ang nakikita ko. At ayokong magaya ang magiging anak natin saakin, ayokong maranasan niya ‘to.. You’re right, we should leave. We have to get out here.” umiiyak niyang sabi at agad kong pinunasan ‘yon saka tumango. “I’ll do anything for you and for our child. Anything. Let’s starts over.” sabi niya at tumango saka ngumiti sakaniya.

“Thank you, Capone. Alam kong hindi madali pero... maraming salamat.” sabi ko at umiling siya.

“It’s not that hard, Isabella. Walang mahirap na desisyon kung para sainyo ng anak ko.” sabi niya at agad ko siyang niyakap.

“May isa lamang akong hiling bago tayo umalis.” sabi nito at tiningnan ko siya. “Magpaalam muna tayo kay Dad.” sabi nito at natigilan ako pero agad akong tumango.

“Yeah, I know. We can’t leave without saying good bye. And dapat alam din niya kung nasaan tayo para naman kung gusto ka niyang makita ay mapupuntahan ka nito.” sabi ko at tumango ito.

Pagkatapos nga namin na makapagpahinga ng ilang sandali pa ay pinuntahan namin si Papa.

kumunot naman ang noo ko at nakaramdam naman ako ng hindi tama ng makarating kami sa bahay ni Papa Arthur. It’s too quiet. Nasaan ang security nila?

Kumunot din ang noo ni Blake at alam kong napansim din nito ang napapansin ko, agad niyang nilagay sa labi ang daliri na kinatango ko naman. “Sshh. Don’t make a sound.”

Oh no! This isn’t good. Tiningnan ko siya at tumango. Please let Papa Arthur be okay.

Me and Blake practically tip toe to the door, nakaamoy agad ako ng amoy ng dugo na humahalo sa hangin. Shít. Please, no!

Tumigil naman si Blake ng hawakan nito ang doorknob, para na ’din siyang kinakabahan sa pwede naming makita. “Isabella, s―something is wrong. I want you to stay here until I tell you the coast is clear.” sabi nito pero umiling ako.

Huminga ito ng malalim at tiningnan ako ng seryoso. “No, I’m coming with you. And hindi natin ’to kailangan pagbatehan.” seryosong sabi ko.

“Ang sabi mo kanina magiging masunurin kana.” sabi nito at umiling ako.

“Pero sinabi mo ’din na hindi ko kailangan baguhin ang sarili ko, Capone. You love me the way I am.” sabi ko at napailing ito.

“Kailan ba ako nanalo sa‘yo.” sabi niya at mabilis ko ngang hinawakan ang kamay nito.

“Let me help you, Capone.“ sabi ko at ngumiti ito saka tumango.

“You really are great debating me, darling. I need to punish you later.” sabi niya. “Sigurado ka bang pagdo-doctor ang pinagaralan mo at hindi law school?” sabi niya na kinatawa ko ng mahina.