A DANGEROUS MAFIA BOOK1&2

CHAPTER FORTY SEVEN

The sky is overcast and gloomy, much like the mourners who have gathered here. Katabi ko lang ang tahimik na si Alex ng lapitan kami ni Lucas. “So sorry for your loss, Blake.” saad nito.

“Thanks.” tipid nitong sagot. Ramdam ko ang bigat sa kapaligiran, sa pagitan naming lahat at alam kong ramdam ’yon ni Blake. I just want Blake to know I’m here for him.

Sinubukan kong hawakan ang kamay nito, kahit alam kong iniiwasan niya pa ’din ako sa diko alam na dahilan ay sinubukan nitong ngumiti ng tipid saakin. “Sorry. I should go and mingle.” sabi nito saka niya binitiwan ang kamay ko na pilit kong kinatango.

“O―Of course.” saad ko, and Blake heads toward the mourners, but I’m linger behind for a moment with Lucas. “Kamusta ka naman?” tanong ko na ang tinutukoy ko ay ang kaniyang sugat na natamo.

“It’s feeling better. Thanks.” saad niya na kinatango ko saka muling binalik ang tingin ko kay Blake, pero napansin ko ang paglinga-linga ni Lucas sa paligid na para itong naghihinala, and then saka ito lumapit para bumulong. “Listen, something much bigger to happen. No one at the funeral is going to survive.” sabi nito na kinalaki ng mata ko saka napatitig sakaniya.

“Anong ibig mong sabihin?” tanong ko saka tumingin ’din sa paligid.

“Isabella, hindi pa tapos ang laban. Andito ako para sabihin sa’yo ang mensahe.” mahinang sabi niya.

“Mensahe? Anong mensahe?” nagugulumihanan kong tanong dito at huminga siya ng malalim saka ito tumingin saakin.

“Hindi pa huli para umalis ka. Kailangan mong makaalis dito.” sabi niya at masama ko siyang tiningnan.

“Inutusan ka nanaman ba ni Papa, ha?” tanong ko.

“Magtiwala ka nalang, Isabella.” sabi nito at hinarap ko siya habang matalim ang tingin ko dito.

“How can I trust you, Lucas? Hindi mo alam na kapag sinabi ko sa asawa ko ang mga pinaggagawa mo at malaman nitong isa kang police ay mabubuhay kapa, malamang ay pinaglalamayan ka nadin ngayon!” saad ko at huminga siya ng malalim.

“Alam kong mapanganib kapag nalaman ni Blake ang totoo. Pero alam ko ’din sa sarili kong hindi mo sasabihin sakaniya na isa akong police, hindi ba?” saad nito at ngumisi ako.

“You seem pretty sure about that, Lucas.” saad ko at tumango ito.

“Dahil sigurado ako sa sarili kong kailangan kitang protektahan, sabihin man ng Papa mo o hindi d―”

“At bakit? Hindi mo ako responsibilidad, Lucas. Kaya akong protektahan ng asawa ko.” saad ko at pumikit ito ng mariin.

“Isa ka lamang inosenteng napasok sa gulong ito, Isabella. You don’t know what you’re doi―”

“Enough! Ayoko nang makarinig ng kahit na ano mula sa’yo.” sabi ko.

“Ayoko lang mapahamak ka.” saad niya at tiningnan ko siya.

“I appreciate your concern, pero ayos lang ako.” sabi ko saka binalik ang tingin kay Blake na ngayon ay matalim ng nakatingin kay Lucas.

“I want to thank everyone for coming to pay your respects. It means a lot me, and I know it would have meant a great deal to my father. As you all know, he valued family and honor more than anything. Like all of you here.” mahabang sabi nito saka tumingin saakin sandali at nginitian ko naman siya kahit diko alam kung susuklian nito ang ngiti na binigay ko. “People were hurt. People died.” sabi pa nito at napayuko ako habang iniisip na kagaya ni Papa Arthur ay wala na din si Mike na ngayon ay katabi lang ng kabaong ni Papa.

“People including my father, but that won’t be in vain. I won’t allow it. I will find whoever is responsible for his death, and they will pay for their blood!” mariing saad nito na kinatango ng lahat bilang pagsang ayon sa plano ni Blake, umaalingawngaw ang mga boses nila sa paligid na sumisigaw ng paghihiganti para sa nangyari kay Papa.