Tatlı Kabuslar ✔️ (Minsung)

Bölüm 5- Takip Edilen

Eve dönmemiştim. Bu durumda asla orada kalamazdım. Polise gitmeyi de düşünmüştüm. Ama elimde ne mantıklı bir kanıt ne de rasyonel bir açıklama vardı. Polis memurlarına kollarından dikenler çıkan adam garip bir yaratığı öldürdü dersem sanırım akıl hastanesini boylardım.

Leeji'nin yanında kalırsam da sorularından asla kaçamazdım. Bu yüzden bölümden tanıdığım gereksiz yere fazlaca konuşmayan ve sessiz olan bir arkadaşımın yanında kalmayı tercih etmiştim.

"Çıkıyor musun? Erken değil mi?" Salonda çantamı hazırlarken yan odada yattığı için onu da uyandırmıştım. "Saat daha altı. İşin dokuzda başlamıyor mu?" Telefonuna bakarak konuştuğunda çantamı hazırlamayı bitirmiştim.

"Evet ama bugün bir otopsiye katılacağım." Stresliydim. Her an her şey olabilirdi erkenden orada olup beklemek daha mantıklıydı. "İyi." Sırtını kaşıyıp banyoya doğru gitti. Bende yolda bayılmamak için buzdolabını karıştırdım.

Üniversiteye ait olan bu ufak apartman daireleri iş yerine de çok uzak değildi. Yürüyerek yirmi dakikaya orada olabilirdim. Bu yüzden bir şeyler atıştıracak vaktim vardı.

Hazır pirinci çıkarıp paketin kenarını açtım ve mikrodalgaya attım. "Buzdolabın bomboş" diye içeriye doğru bağırdım. Açılıp birazı yenmiş yosun paketini de çıkarıp masaya koydum.

"Gelirken bir şeyler almaya ne dersin Bay Zengin?" Kendini sandalyeye atıp geriye yaslandı. "Staj yapıyorum Seungmin. Kadrolu bir çalışan olmadım."

"Bu özveriyle olursun." Dirseklerini masaya yaslayıp kuru yosundan bir parça yedi. "Evdekiler nerede?" Çubukları bulmak için çekmeceleri karıştırırken sordum. "Dan bölümü bıraktı" dedi ağzına başka bir yosun parçası atarken. Şaşkınlıkla ona dönüp açıklamasını bekledim.

"Evet. Son sınıf. Bitirmesine üç ay vardı ama psikoloji bölümü ona göre değilmiş falan filan. Bence kirayı ödeyemeyeceği için kaçtı." Üniversite tarafından özellikle inşa edilip sonrasında öğrencilere kiralanan yurt benzeri bu evler daha çok tercih ediliyordu.

"Peki Yung. Ona ne oldu?" Evi kiraladıktan sonra insanların kaçması beklenmedik bir şey değildi. Bazen bölümler yarıda bırakılır bazen hayat farklı yönlere giderdi. "Mezun olunca ailesinin yanına döndü. Seul'ün ona göre olmadığını söyledi."

Mikrodalganın sesiyle kapağı açıp pirinç paketini masada ortaya koydum. "Anlayacağın tek başıma kaldım. Mezun olmama birkaç ay var. O zamana kadar kirayı çıkarabilir miyim açıkçası bilmiyorum." Sandalyeye çöküp çubukları elime aldım. Mezun olduktan sonra zaten buradan çıkması gerekiyordu. Ev yeni gelen başka öğrencilere kiralanıcaktı.

"Sanırım kendi evini tutarak akıllılık ettin" dedi. Çubukların arasına aldığım yosuna pirinç doldurup ağzıma attım. Üniversiteye ilk başladığımda bende bu evlerden birinde üç kişiyle kalmıştım. En azından denemiştim ve sadece bir sene dayanabilmiştim. Birileriyle birlikte yaşamak bana göre değildi. Gündelik planımı bozuyorlardı. Ama şu an bu durumu yararıma kullanabilirdim.

"Yanıma gelip benimle kalmaya ne dersin?" Dolu ağzıyla göz altından bana baktı ve kısa süreliğine ciddi misin der gibi donup kaldı. "Kimseyle kalamam ben bağımsız biriyim laflarına ne oldu?" diye lokmasını yuttuktan sonra konuştu.

"Hala aynı fikirdeyim ama seninle tarzlarımız bu konuda sanırım uyuyor. Bilirsin. Birbirine karışma kendi halinde takıl ve ev içi sorumlulukları göz ardı etme gibi."

"Çok konuşmadığın için benimle kalabilirsin diyorsun yani?" Başımı salladım ve ekledim. "Ayrıca iş yapmaktan kaçmıyorsun."

"Bunu düşüneceğim falan gibi havalı bir cevap verebilirdim ama gerçekten buradan çıkmaya ihtiyacım var. Eğer beni evden atmayacağına dair bir kontrat falan imzalarsak..." Kendimi tutamayıp kahkaha attım. "Hadi ama Seungmin. Üniversiteye geldiğimden beri seni tanıyorum. Evden falan atmayacağım. Sadece yanlız olmayı seviyorum. Cani bir canavar değilim."