RUHUMDAKİ KARANLIK

1.BÖLÜM: BÜYÜK BİR ADIM (düzenlendi)

İnstagram hesaplarımız ;

@mmeryem_altinay @wattpad.yazarim

@rk.mehiraksoz @barlasdevrim_

Öncelikle şunu söylemek istiyorum, kitabımız ilk başta kadına şiddetle başlasa da ileriki bölümlerde durum değişecek ay parçalarım, ileri bölümleri beğeneceğinizden eminim hepinize iyi okumalar dilerim 🖤🤍

Takip ederseniz çok sevinirim.

1.BÖLÜM: BÜYÜK BİR ADIM
"Çünkü geceleri Mardin'in sesiz sokaklarında, sadece benim çığlıklarım ve babamın bağırışları vardı."

Hayatta çaresiz hissettiğiniz anlar oldu mu?

İnsanoğlunun çaresiz kaldığı bir çok an vardır aslında. Yaşama lanet ettiği, hayata küstüğü, ölümle barıştığı bir çok an vardır. Fakat bunların en önemlisi insanın kurtulmaya dair olan çabasıdır. Çaba yoksa gömülürsün düştüğün karanlığa. Ne aydınlık ziyaret eder seni ne de mutluluk. Her insanın vardır,
Keşke olmasaydı dediği, hayattan bıktığı, kendi karanlığında kaybolmak istediği, hatta ve hatta ölmek istediği benim oldu tıpkı şuan ki gibi...

"Hayır..." Dedim kısık sesle, kulaklarım hiç bir şeyi duymuyordu. Şuan geleceği yazacak olan cümleleri duyuyordum, babamın ağzından. Gözlerim dolmuştu. Kahverengi gözlerim bir okyanusu içine hapsetmişti adeta. Babam...Beni istemediğim birisiyle evlendirir miydi? Korkuyor muydum? Kesinlikle evet. Nefesim git gide daha da azalıyordu artık resmen nefes alamıyor boğuluyordum.

"Ne hayırı kızım?! Ne hayırı? Evleneceksin işte. Defolup gideceksin işte bu evden herkes senden kurtalacak! Yıllardır kuyruk gibi yapışmışsın zaten. Ha bu gün ha yarın evleneceksin elbet. Bu gidişle evde mi kalacaksın? Ağa konağına gelin etmek istiyorlar Mehir hanımefendisi istemiyor? Olacak iş mi bu!" dedi bana bu sözleri söyleyen kendi öz babamdı. Hep nefret ettiği gibi şuanda da bana nefretini kusmakla meşguldü. Çocukluğumu gençliğimi zehir etmişti zaten şimdide hayatımı mahvedecek sözleri bana söylüyordu!

Benden istediği sadece evlenmek değil kuma olmamdı. Mardin'in elli yaşlarında bir ağasına verecekti beni. Hayatım boyunca ikinci kadın olarak anılacaktım. Kuma olarak bahsedecekler küçümseyeceklerdi. Gururumu kırmakla kalmaz hayatı bana zehir ederlerdi!

Her şeyden öte hangi baba kızının bu duruma girmesini isterdi ki? Belki denese severdi, belki denese kızım derdi bana. Olmayınca olmuyormuş ama. Sevgisizlik ve ilgisizlik bir çocuğun yaşayacağı en ağır şeyler değil miydi? Ben çocuk değil miydim? Ben...sevgiye muhtaç değil miydim? Her çocuk gibi yalan da olsa tek bir güzel söz bana herşeyi unuttururdu belki. Ama annemde babam da tek bir güzel sözü ağızlarından çıkaramayacak kadar acizdiler!

"Baba lütfen yalvarırım sana yalvarırım! O adamın karısı var! Nolursun yapma, ne istersen yaparım yemin ederim. Olmaz baba...Ben yapamam ben kaldıramam evliliği! Baba...lütfen!"

"Bana bak Mehir seni gebertirim. Anlıyor musun? Gebertirim. sınırlarını zorlama...evleneceksin diyorum sana!" Hayır hayır hayır evlilik olmazdı. Yapamazdım. Her gece tanımadığım bir adamın koynunda yatmak köle gibi davranacaklarını bildiğim halde o eve gelin gidemezdim. Benimde gururum vardı bende insandım en önemlisi de sadece beni değil bütün kadınları değersiz gören bir aileye gelin gidemezdim!

"Evlenmeyeceğim ne dersen de baba istemiyorum yeterince cehennemi yaşattın zaten yetmedi mi ya?! yetmedi mi bana yaşattıkların ?!" Bağırarak konuştuğumda babamın sinirini aştığımı biliyordum ama artık elimde değildi. Yapacağı her şeye razıydım...