RUHUMDAKİ KARANLIK

11.BÖLÜM: RUHLAR KONUŞSUN (düzenlendi)

Herkese selaaaaammmmm , uzuuuuun bir bölüm olması dileğiyle haydi başlayalım.....

Beğenmeniz dileğiyle iyi okumalar diliyorum...🖤🤍

Hayattaki en zor şeylerden bir tanesiydi, sevdiğin kızın ölmeni istemesi....
                   -RK

"Keşke o bıçak kalbine tam isabet etseydi...keşke...keşke ölseydin." dedim....

Barlas'ın siniri geçti bana sadece bakıyordu. Hiç bir tepki vermiyordu. Sözlerim çok ağırda olsa haketmişti. Gözlerinin altındaki anlam neydi? Eğer bana gerçekten aşık olduysa kalbini kırdığıma emindim. Anında gelen pişmanlıkla yutkundum. Ne ben ne o hiç bir şey söyleyemedik. Fakat bazı konularda haklıydım.
Beni esir etmesine izin veremezdim. Kendime hayatıma bunu yapamazdım. Sözler boğazımda düğümlenmişti.

Bana olan aşkını ilk itiraf ettiğinde daha fazla korkmaya başlamıştım. Ya beni asla bırakmaz diye, korktuğum başıma gelmişti sanırım.

Barlas'ın bakışlarından çıkartabildiğim tek anlam hayal kırıklığıydı sanırım. Kalbini paramparça ettiğime emindim. Gözlerimin dolmasıyla göz yaşlarım yanaklarımdan bir bir süzüldü. Neden şimdi kalbim acıyordu? Söylediğim her bir kelimede benim canım acıması...Yaşadığım hiç bir şeyi anlamıyordum.

Barlas yutkundu aslında yutkunmaya çalıştı yutkunamadı. Göz yaşlarım devamlı akıyor durmuyordu.

Barlas yere doğru bakıp son bir kez bana baktı.

"Beni bıçaklandığın için pişman değilsin öyle mi ?"dedi sorusuyla. Pişmandım hemde köpek gibi fakat söyleyemedim. Barlas beklentiye yüzüme baksada cevap vermeyeceğimi anladı son bir kez bana bakıp odadan hızla çıktı bense sadece karşımdaki duvara bakmakla yetindim.

Ne tepki vereceğimi artık kendimi neyle avutacağımı bile bilmiyordum. Sözlerimin ne kadar ağır olduğunun farkındaydım fakat benimle öyle konuşunca dilimden döküldü her biri.

Giyinme odasına girdim üstümü değiştirdim kafam allak bullaktı duş iyi gelecek olsa bile almadım.

Yatağa oturdum yüzümü ellerimin içine aldım göz yaşlarım bitmesini ve sakinleşmeyi istedim lakin pek işe yaramadı, ben gerçekten kötü bir şey yapmıştım sanırım. Lakin artık her şey için çok geçti.

Ne ben özgürlüğüme kavuşabilecektim.

Ne de bazı kalp kırıklarının tedavisini bulabilecektim...

Yazar'ın anlatımıyla...

Mehir'in söylediği sözler Barlas'ın kalbine hançer gibi saplanmıştı. Kalbi hiç bu kadar kırılmamıştı. Fakat Mehir Barlas'ın kırılmaz dediği kalbini paramparça etmişti.

Canı acıyordu kendi odasına gitti dolabından içki şişesini alıp bir seferde kafasına dikti Gelen öğürme hissiyle yüzünü buruştursada 1 şişe daha başlangıçtı.

Balkona geçti Barlas, ağrıyan kalbini önemsemedi bile Mehir'i buraya hapsetmek saçmaydı fakat Barlas onun gözünün önünden bile ayrılmamısını istemiyordu. Aşk...neydi ona göre?

Küçük bir kızın söylediği kelimeler bu kadar can yakarmıydı?

Aşk buydu sevdiğine bağlanıp vazgeçmemek ti aşk,
Kalbinin kırılan her bir parçasına aldırış etmemek ti,
Canı yansa bile sevdiği için canınından vazgeçmekti,
Hayatın her zorluğuna rağmen sevmekti aşk...