Siz hiç kayboldunuz mu? Ben kayboldum hemde kendi yarattığım karanlıkta...
-Mehir AKSÖZ
Eskiden karanlıktan korkardım, korkumu yenmek için bende karanlık oldum. Korktuğum ne varsa ona dönüştüm...
...
Herkese selammmmm bu bölümü 3.000 kelime yapmak istiyorum yaa umarımbaşarabilirim. BU ARADA Bu kitabı elimde tutmak çoook isterim ama sizindeyardımınız gerekiyor.
1)Kitabımıza edit yaparak paylaşabilirsiniz ! 2)Yakınlarınıza tavsiye edebilirsiniz ! 3)Oy verip yorum yaparak büyümesinisağlayabilirsiniz !
Elinizden bu kadar gelebilir , hikayemizin büyümesinde sizinde yardımınıza ihtiyacım var eğer kitabımız büyük bir hızlaistediğim yerlere gelirse bölümler 10.000 kelime bile olur yeterki BÜYÜYELİM♡♡♡♡♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Temsili)
Her neyse bölümü begenmeniz dileğiyle
İYİ OKUMALAR DİLİYORUM 🤍🖤....
Mehir'in anlatımıyla...
"Benim mi....Barlas...BARLAS DEVRİM"
Nisa'nın söyledikleri Beynimin içinde yankılanıyordu. Barlas'ın soy adını bilmiyordum fakat bıçaklanması, adının Barlas olması tesadüf olamazdı bir an önce buradan gitmem gerekiyordu.
Yutkundum.
"Eee benim gitmem gerekiyor,sonra görüşürüz! "dedim ve büyük adımlar atarak uzaklaştım bir yerden sonrada koşmaya başladım. Barlas'ın kızkardeşi olduğunu tahmin ettiğim Nisa arkamdan;
Şuan istanbulun karanlık sokaklarından birinde tek başımaydım. Korkuyordum artık karanlıktan korkuyordum artık şiddet görmekten, hep mutsuz olmaktan yorulmuştum. Yorgunluk sadece bedenime değil ruhumuda etkilemişti. Aklımdan geçenler şunlardı. Bu hayata hiç gelmemiş olmayı tercih ederdim. Eğer bir şansım olsaydı tam şuan ölmek isterdim.
Sonbahardaydık yerler ıslaktı yağmur hafif hafif yağıyordu. Vurulan yaram soğuktan ağrımaya başladı, gözlerim doldu kocaman sokakta bir başımaydım, hâlimi sadece 3 kelime ile anlatsam bunlar ;
Çaresizlik , korku ve nefret
Beni anlatan 3 kelime olurdu.
Yağmur git gide şiddetlendi. Üzerimde mont ve kazakta olsa ıslanıyordum. Bir apartmanın merdivenlerine oturdum. Yağmurun yağışını izledim çok...çok güzel yağıyordu.
Hiç durmadan, hiç azalmadan sadece yağıyordu...
Üşümeye başlamıştım canım acıyordu hem fiziksel hem ruhsal bitik bir haldeydim. Gözlerimi saldım her zamanki gibi ağlamaya başladım Neden mi ? çünkü elimden başka bir şey gelmiyordu. Ne yapabilirdim hayatın bana çıkardığı şeylere isyan mı etmeliydim?
