Ruhların Düğümü

[10. BÖLÜM]:ZALIMIN OĞLU

Yeni bir bölümden herkese merhaba.

Biliyorum ki sınırı geçmesine rağmen bölüm atmadım. Daha doğrusu atamadım. Okulların açılması bir yandan evdeki görevlerim bir yandan.

Ödevlerim oluyor, tekrarlar yapmak zorunda kalıyorum.

Kısacası çok dolu bir program.

Bende diyorum ki belirli günler belirleyelim o günlerde bölüm atayım.

Bu konu hakkında bir düzenim olması lazım önerileriniz varsa yazın lütfen.

Şimdi sizleri bölümle baş başa bırakarak kaçıyorum.

Okumaya başlamadan önce yıldıza basında yollarımız aydınlansın.

YILDIZLAR GİBİ HEP PARLAYIN BEBEKLERİM...☆☆☆

Ne çıkar yanımda olmasan.
Kalbim senden ibaret değil mi?
Uzaktan sevmek zor demişsin.
Etme sevdam.
Görmeden sevmek ibadet değil mi?

Cemal Süreya

"Zalımın oğlu"

" Çok bir şey göremedim." Dediği şeyle gözlerim daha çok açıldı.

Göremedim derken?

Daren küçük bir kahkaha attığında odanın kapısı açıldı.

"Uyandın mı tatlım." Gülce gülümseyerek yanıma gelip alnımı öptü.

"Çok şükür ateşin düşmüş." Gülce'nin dediklerini algılayamıyordum.

"Aşkım üstündekileri değiştirmek istersen sana bir kaç parça bir şey vereyim. " Gülceye ifadesiz bir şekilde baktığımda konuşmaya devam etti.

"Üzerini değiştirip kıyafetlerini makineye attım. Kuruyana kadar sen benimkileri giy."

Ne yani üzerimi Gülce mi değiştirmişti?

"Benim kıyafetlerimi sen mi çıkarttın." Gülce gülümseyerek kafasını salladığında derin bir nefes verip Daren'e döndüm. Hala sırıtıyordu.

"Daren gece uyandırdı. Hasta olduğunu ve terlediğini söyledi. Bende gelip üzerini değiştirdim." Kafamı sallamakla yetindim.

Yataktan çıkacağım sırada üzerimde sadece tişört olduğunu fark ettim torba gibi olmuştu. Gülceye dönüp;

"Baya bol giyinmeyi seviyorsun sanırım." Tişörtü gösterip gülümsediğimde Gülce önce tişörte sonra bana baktı.

"Ha yok o benim değil. Daren'in."

Daren'e kaçamak bir bakış attığımda onunda bana baktığını gördüm. Bu kalbimin hızlanmasına sebep olmuştu.