Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada...
Herkese yeni bir bölümle merhaba. Hiç uzatmadan bölümü yazmak ve bir an önce bitirip okumanızı sağlamak istiyorum. O yüzden bölüm sonunda görüşmek üzere diyip kaçıyorum.
Öpüldünüz..♡♡
Bölümü okumaya başlamadan önce yıldıza basında yollarımız aydınlansın.. (Cidden neden basmıyorsunuz?)
YILDIZLAR GİBİ HEP PARLAYIN..☆☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ve sanırım beni ölüm döşeğimden çağırsan, birden ayağakalkıp sana gelecekgücü bulurdum..."
Stefan Zweig
"Yıldızların Altında"
"Bu kadar güzel olmak senin suçun. İzliyorum diye bana kızamazsın. Bizde ekmeğimizin peşindeyiz."
Sıçış günlükleri bilmem kaç?
Neeeeee!
Bir dakika one dedi?
Ben yanlışduymadım dimi?
"Ha?" Evet kafam o kadar güzelolmuştu ki tek dediğimşey bu olmuştu.
Ha?
Daren gülerekarkasına yaslandığında ben hala aynı pozisyonda duruyordum. Gözlerimi kırpıştırarak yüzüne bakmaya devam ettiğimde o keyifle gülümsüyordu.
Haksızlık bu ya?
Beni bu kadar çabuk alt edemezdi!
Kendimi toparlayıp kaşığımı elime aldım ve sinirle pilav doldurdum ağzıma.
...
Birlikte motoradoğru yürüdüğümüz sırada yanımıza doğruyaklaşankadınabaktım. Ellerindeki çiçekleri Daren'e doğruuzatıp gülümsediğinde konuşma engelli olduğunu fark ettim.
Beni işaret edip kırmızı bir gülü bana uzattığında Daren bana baktı.
"İster misin?" Dediğinde gülümseyerek kafamısalladım. En azındankadınayardımcıolmuş olurduk.
