Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada...
Evet yeni bir bölüm daha yazıyoruz hadi hayırlısı. Şöyle söyleyeyim ki geçirdiğimdönemler ve rahat bir kafayla yazmamam kitabımı fazlasıyla etkiledi. Bu yüzden de inşallah bir günRuhlarınDüğümününfinali olursa o zaman topluca bir düzenlemeyapacağım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Madem sevmiyorsun o zaman sahip çıkgözlerine! Dönüp dolaşıp değmesinler Gözlerime..."
Cemal Süreya
"Bahçe sineması"
"Benim sevdiğim benim omzumda başka biri için ağlıyor!" Diyerek bağırdığında öylece kaldım.
Bora da elleri havada bana bakıyordu. Söylediği şeyin sonradan farkına varmış olacak ki gözünden düşen bir kaç damla yaşı hızlıca silip arkasını döndü.
Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilmiyordum. Böyle bir durumda ne denirdi ki?
Omuzlarım düştüğünde kafamı eğip kendimi yere bıraktım, artık cidden tahammülüm kalmamıştı. Son bir kaç saat içinde yaşanan bu kadar şeyi ne bedenim ne de ruhum kaldırabilirdi.
Bora arkasını dönüp beni gördüğünde hemen yanımaçöktü.
"Lavin. İyimisin?" Sorduğu soruyla hızlıca kafamı iki yana salladım. Elinikaldırıpkollarımdan tuttu.
"Özür dilerim." Beni kendineçekipsıkıcasarıldı. Gözyaşlarım kontrolsüz bir şekilde akmaya başladığında Bora'nın elleri saçlarımda gezindi.
"Ağlama lütfen. Özür dilerim." Ağladığım içinkendinisuçlu hissediyordu. Oysa konu o bile değildi. Canımyanıyordu, dolmuştum artık.
