Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada...
Okumaya başlamadan önce yıldıza basında yollarımız aydınlansın canlarım💋
YILDIZLAR GİBİ HEP PARLAYIN..☆☆☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bazıları şiir sevmez, çünkü onların yaraları yoktur, yaraladıkları vardır..."
||Attila İlhan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hilal"
Yol boyunca ne ben ne de Akın tek kelime etmişti. Ne diyerek konuya gireceğimi bilmiyordum. O da konuşmak istememişti tuhaf bir şekilde.
Hizmetlilerden biri kapıyıaçaraçmaz merdivenlere doğru yönelmiştim. Fakat Akın daha ikinci adımımda kolumdan tutmuştu. Nedir bu kollarımınçektiğianlamıyorum!
"Nereye?" Akınkaşlarını çatmış bir şekildeyüzümebaktığında ifadesiz bir şekilde durdum.
"Odama çıkaca-" diyecektim ki buna da izin vermedi.
"Konuşacağız, salona geç." Emir vererek konuşmasına sinir olduğumu bile bile hala aynışeyi yapıyordu. Aynışeyi ben yaptığımda da demediğini bırakmıyordu. Ama ben ona boyun eğmeyecektim.
Kolumu sert bir şekildeçekip geriye doğruçekildim. "Ne diyeceksen burada de." Dediğimde üzerimeyürüyüparamızda kalan mesafeyi kapattı.
