ATEŞ ÇEMBERİ

17. bölüm: YENİ BİR BAŞLANGIÇ

Keyifli okumalar canlarım 🌺 Satır aralarına bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın 😘

🔥

"Sen ne dediğinin farkında mısın Murat?!" Annemin bağırışıyla başımı bilgisayardan kaldırdım. Yine ne oluyordu Allah aşkına? "Gayette farkındayım Yıldız! O herif bu eve giremez!" Babamın anneme ilk defa bağırdığını duyuyordum ve bu kaşlarımı çatıp ayaklanmama neden oldu. Neden kavga ediyorlardı?

Kapımı açtığımda Yağız da odasından çıkmıştı. Kaşlarını çatmış ve sesleri dinliyordu. Çok ciddi bir kavga vardı ve biz buna ilk defa şahit oluyorduk. "Yeter Murat yeter!" Annemin boğazını yırtarcasına bağırması ile hızla merdivenlere koştum ama Yağız beni tuttu. "Yavaş ol." Diye beni uyardıktan sonra ne kadar gözlerimi devirsem de beraber inmeye başladık.

Hastaneden çıkalı 5 gün olmuştu ve bu 5 gün içerisinde o kadar üstüme düşmüşlerdi ki neredeyse evden kaçacaktım. İyiyim lafıma asla itibar etmiyorlardı ve okula bile göndermiyorlardı. Yemeğimi yukarı çıkarıyorlardı ve aşağı inmeme izin vermiyorlardı. Onlar indirecekse inebiliyordum ve en sonunda isyan bayraklarını çekmiştim. O günün akşamında böyle bir kavganın olması tamamen benim şanssızlığımdı.

"Yıldız, bir kere benim sözümü dinle! Başına buyruk hareket etme! Hem kendini hemde o kadını riske atıyorsun!" Babam aşırı öfkeli görünüyordu ve annemin de ondan aşağı kalır yanı yoktu. "O herif dediğin benim-" "Senin hiç bir şeyin değil!" Diye kükreyen babam ile yerimden sıçradım.

Annemin gözleri dolduğunda aklım eski anılara gitmişti bile. Onlarda böyle kavga ediyordu. Bir anda evimizin salonu o eski evin küçük odasına dönerken kulağımda yankılanan sesler annemle babamın değil onların sesiydi. Çığlıklar, küfürler, hakaretler... Bütün sinirini çıkarmak istercesine beni dövmesi... "Yeteeer!" Diye çığlık atan ben miydim? Ne zamandan beri ağlıyordum?

Ellerimle saçlarımı çekiştirirken merdivene doğru geriye iki adım attım. Hemen bakışları benim üzerime dönmüştü. "Yeter, kavga etmeyin, yeter..." Hıçkırıklarım boğazıma düğümlenirken babam bana doğru bir adım attı ama o an korkuyla geriye adım atarak "Yaklaşma bana!" Diye acıyla bağırınca donakaldı. "Dayanamıyorum artık yeter!" Dedim çaresizce. Yine o evdeydim. O adam buradaydı.

Babam "Çiçeğim... Babam ben-" derken hızla merdivenleri çıkıp kapıyı arkamdan kilitledim. Durmadan mekan değişiyor ve ben kendimi o evde buluyordum. Asla susmuyordu. Kapının önünde yere çöktüm ve sırtımı kapıya yaslayarak içli içli ağlamaya başladım. Ne zaman bitecekti bu kabus? Ne zaman?!

Kapıya vurduklarını duyduğumda korkuyla çığlık attım. O adamda yumrukluyordu kapımı. Yine mi gelmişti? "Gelme! Yalvarırım git... Çok canım acıyor... Lütfen bırak beni... Ben birşey yapmadım." Hıçkırıklarımın arasından yalvarırken kapıdaki o adam zannediyordum. Oysaki babamdı. Beni herkesten, her şeyden çok seven babam.

Babamın çaresiz sesini duydum. "Kızım, gitti. O adam yok burada. Ben geldim bak. Seni kurtarmaya geldim." Dedi. Piskolojime göre davranması eğitimli olmasından kaynaklıydı. "Sende o adam gibisin!" İstemsizce çıkmıştı bu sözler dudaklarımdan. "Git! Sende git! İstemiyorum seni! Git..." Dedim ağlayarak.

Kapıda konuşma sesleri geldi ardından dış kapının sertçe kapanma sesi. Hıçkırıklarım boğazımda düğümlenirken babam gitmişti. Ben göndermiştim. Ben beni kırmamak için her şeyi yapan babamı acımasız sözlerle kırarak göndermiştim. "Baba..." Diye ağlamaya başladım. Ben ne yapmıştım?