ATEŞ ÇEMBERİ

23. bölüm: ENSEMDE ÖLÜM

Keyifli okumalar canlarım 🌺 Satır aralarında buluşalım. Yorumlarınızı heyecanla bekliyorum. 😘

🔥

"Lütfen..." Diye inledim ağlayarak. Ben yanmıştım zaten. Birde onu kendimle yakamazdım. "Canını yakan ben miyim?" Sesindeki acı o kadar ağır geliyordu ki...

"Senden uzak durmamı mı istiyorsun? Hemde hiç yakınlaşamamışken..." Dudaklarımdan bir hıçkırık daha kaçtı. Gök gürledi, gökyüzünü yararcasına. Yağmur daha da hızlandı, gözyaşlarımla.

Kolları belime daha sıkı sarıldı. "Canımı iste, neden diye bile sormadan veririm. Ama benden bunu isteme. Gitmemem için sıkı sıkı tutarken beni, senden uzaklaşmamı bekleme." Yoğun bir acıyla yalvararak konuşana kadar farkında değildim onu sıkı sıkı tuttuğumun.

Ya şimdi ha hiç Gece. Ben hiç olmaması taraftarıyım. Kendimi zorlayarak çözdüm ellerimi. Uzaklaşacağımı anlayarak daha sıkı sarıldı. Bu çaresiz çırpınışlar o kadar tanıdıktı ki...

Özür dilerim sevgilim. Bunu yapmak zorundayım. Senin için senden vazgeçmek zorundayım.

"Bırak." Dedim hıçkırıklarıma hakim olarak. Gözlerimin ardı yanıyordu, burnumun direği sızlıyordu, kalbim çaresizce çırpınıyordu. "Ateş, bırak." Dedim daha güçlü bir sesle ve kendimi öldürerek ondan ayrıldım.

"Uzak duralım birbirimizden. İkimiz için de en iyisi bu." Dediğimde kehribarlarına yerleşen öfkeyi gördüm. "Senden uzak durmak mı en iyisi? Bu kanıya nereden vardın? Benim kalbim senin için atarken, aldığım nefeste bile-"

"Sus! Devam etme. Duymakta görmekte istemiyorum. Beni biraz olsun anlayamaz mısın? Bunca zaman kaldı, bundan sonra da kalsın içinde. Yansıtma bana. Aramıza koyduğum mesafeye saygı duy. Duymak istemiyorum söyleyeceklerini. İs-te-mi-yo-rum!"

Yalvarır gibi söylemiştim. Çektiğim acı yüzümden anlaşılıyordu. Ne kadar zor durumda olduğum ve kararlılığım. Alayla gülerek başını iki yana salladı. "İstemiyorsun." Dedi kıpkırmızı gözlerle. "Sen gerçekten duymak istemiyorsun. O yüzden yıllardır kaçıyorsun benden." Dedi anlayarak.

Gözlerinde birçok duygu vardı. Hayal kırıklığı, öfke, kızgınlık, acı, farkındalık, kırgınlık...

Yağmurun altında ıslanmayan tek bir noktamız kalmazken gözyaşları fark edilmezdi ama ben hissediyordum. Ateş ağlıyordu. Tıpkı benim ağladığım gibi.

"Sen benim ikizimin en yakın arkadaşısın. Kan kardeşimin kuzenisin. Kardeşim dediğim kızın abisisin. Benim çocukluğum..." Kelimeler ağzımdan o kadar zor çıkıyordu ki kriz geçirebilirdim.

"Ama daha fazlası olmaz." Sertti cümlelerim. Duvara çarpmış etkisindeydi. Ama sesim için bir çarem yoktu. Titrerken bütün çaresizliğimi ortaya döküyordu.

Gözlerime baktı. Hep konuştuğunu söylediği gözlerime. Bulutlara diktim gözlerimi ki anlamasın içimden geçenleri. Yoksa sonumuz felaket olurdu.

Gözlerim gözlerini buldu ayağa kalktığında ama göz teması kurmak için başımı kaldırmak zorunda kalmıştım. "Sen nasıl istersen öyle olsun." Dedi mesafeli sesiyle.