YEİS (Düzenlenecek)

4. Bölüm

O Feride...Olsun diye uğraştığı herşeyin olmayışını yutkunarak seyredendi...Elini uzattığı yeşil dalların kuruduğuna şahit olandı...Sanki bir kış sabretmişte tam çiçek açacakken dolu vurmuş gibiydi hayatı...Emir'in annesiyle babası öğrenmişti hamile olduğunu genç adama demediklerini bırakmamışlardı,böyle bir hataya nasıl düşerdi oğulları?Şuan Yusuf Kandemir'in evinde fırtınalar kopuyordu.Emir bir şekilde bu işi sessizce çözmeye çalışmıştı ama Feride işleri yokuşa sürmüştü kendi ailesi hariç bu bebeği herkes öğrenmişti.

"Ne malum bebeğin senden olduğu Emir!Belki başkasından peydahladı sana yamamaya çalışıyor!"

İnci hanım bütün siniriyle söyledi içindekilerini o kızı zerre kadar sevmiyordu,oğluna olan takıntılığını yakınlığını görünce kan beynine sıçrıyordu.Birde bebek çıkmıştı başlarına oğlu böyle bir aptallığı nasıl yapardı o kızın eline böyle bir kozu nasıl verirdi?

"Mümkün değil anne,biliyorum benden o bebek."
Emir böyle birşeye ihtimal dahi vermezdi.Tamam Feride'ye bir duygusu olmasada o kadının kendisini nasıl sevdiğini gözü kendisinden başkasını görmediğini biliyorum.

"Madem sen halledemedin,ben konuşucam!Getir o kızı buraya Emir!" Bağırarak konuşmuştu oğluna,bir heves uğruna ne hallere düşürdü ailesini.Bu bebekle aklınca oğluyla evlenecekti o kız,ama bu ailenin gelini belliydi.O bebekten kurtulup derhal resmiyete dökecekti bu işi.

"Baba siz hiç karışmasanızmı?Ben bir yolunu bulup hallederim."

"Gördük nasıl hallettiğini,ne dediysem onu yap!"
Yusuf bey,maddi durumuna,soyadına güvenen bir adamdı.Bu yüzdende dediğim dedikti hep.
Feride'yi konuşmak için çağıran genç adam evlerine getirmişti.Genç kadın bir korkmadı değildi neden gelmişlerdi Emir'lerin evine?Yavaş adımlarla ilerlediler eve doğru.Emir tek kelime dahi etmiyordu genç kadına,eve girdiklerinde İnci hanım sinirle bakıyordu ikisine,Emir'in ablası Pınar ve kardeşi Ömer herkes ateş püskürdüğü için düşüncelerini hiç söylememe kararı almışlardı.Ömer aslında bu habere sevinmişti,Feride ablasını sever sayardı,abisiyle evlenmesinide isterdi.Ama ailesi hep bir kıyametmiş gibi bakmıştı onun abisine olan aşkına.
Yusuf bey'in odasına giren Feride,Onun komutuyla karşısına oturmuştu.

"Gel Feride...Seni sevmeyen bir adamdan çoçuk peydahlamakta ne demek?"

Feride ağzını açıp tek bir laf söylemiyordu,ne istiyorlardı ondan ne konuşacaktı Yusuf amca kendisiyle.Çoçukluğundan beri ellerinde büyümüştü aslında Feride,iyi bir kızdı ama gelin alacak kadar hiç düşünmemişti onu.
Tüm cesaretini topladı Ve konuştu Feride,korkmayacaktı madem ona kötü davranıyorlardı.Oda herkese haddini bildirecekti zaten ailesi yüzünden Emir hep mesafeli davranmıştı şimdide dolduruşa getireceklerdi iyicene biliyordu.

"Yusuf amca,Ben buraya ahlak dersi almaya gelmedim!Şunu bilin ki bu çocuk doğacak!Ayrıca sizi çok iyi tanıyorum Emir'in aklını karıştırmak için bu çocuk doğmasın diye elinizden geleni yapacaksınızdır!Ama o istesede istemesede bu çoçuğu doğuracağım!" Hızlıca ayağa kalkıp kapıya doğru gitti, arkasından seslenen Yusuf bey;

"Feride!bu ailenin büyüğü olarak o çocuğu doğurmana izin veremem!"

Feride iyicene sinirlenmişti,ne hakla karışıyorlardı onun kararlarına!

"Ben sizden izin istemeye gelmedim!kararım kesin dedim duymadınız herhalde!"

"O vakit çoçuğunun Kandemir soyadını almayacağınıda bil! Madem kararlısın çoçuğunuda kendin büyütürsün!"

Feride odadan hızlaca çıktı salona indi kırgınlıkla baktı herkese,Emir'in gözlerinin içine baktı tek bir duygu kırıntısı dahi görünmüyordu,gözleri dolmuştu genç kadının, Ömer babasının Feride ablasının üstüne gittiğini anlamıştı,üzgünce baktı ona.Bu kin bu nefreti hak etmiyordu ki o bebeğini doğurmak istiyorsa doğursundu,neden bu kadar tepki anlamıyordu genç çoçuk.
Dış kapıyo doğru yürüdü,sahil kenarına gelmişti kızarmış gözleriyle temiz havayı içine çekti.Bir çıkmazın içindeydi,ne yapması gerektiğini bilmiyordu.Emir onu bir gün sever diye her gün ölmekti aslında onunkisi...