Düştükçe kalkmayı öğrendi genç kadın,kalktıkça kimsesi olmadığını.Onun hayalinde sadece Emir ve Feride vardı,ama hayalleri o gece yıkılmıştı.
Bir zamanlar en yakın arkadaşı olan kadın karşısında utanarak ona bakıyordu Emir için bir zamanlar ağladığı geldi aklına,genç kadının.Arkadaşının Ona yalvarışları geldi.
***
"Sen kardeş değil,Kalleşmişsin..."demişti Feride,kardeşi yerine koymuştu Berna'yı.
***
Dediği geldi aklına gerçekten kardeş olan insan nasıl acı çektiğini bile bile yaşatırmıydı bu acıyı ona,yüzüne baka baka onun sevdiği adamla evlenebilirmiydi.Genç kadın bebek arabasıyla dışarıya çıkmıştı,Berna karşısındaydı.Birşeyler söyleyecekti ama kıvranıyordu söylemek için Feride'nin bişey yapmasından çekiniyordu.Hastaneden çıktıktan sonra görmek istemişti genç kadını,çoçuklukları birlikte geçmişti ve gerçekten korkmuştu intihar ettiğinde.
"Merhaba Feride,İyimisin."
Feride kafasını salladı,genç kadının bu sorusuyla şaşırmıştı.
"İyiyim..."
"Şey...Çok merak ettim seni,başka birşey değil insanen merak ettim, niye dışarı çıkıyorsunuz ki sen daha iyileşmedin..."
"İyim,ben ya merak etme."
Gözleri dolmuştu Berna'nın,
"Feride ben...bütün bu olanlar için çok üzgünüm...gerçekten çok üzgünüm.Son zamanlarda çok gerildik çok kırıldık biliyorum ama,ya sana birşey olsaydı sadece çocukluk arkadaşımı değil,çocukluğumuzuda kaybetmiş olacaktım...O yüzden sırf çoçuğun için değil,çocukluk arkadaşların içinde sağlam dur tamammı?"
Karşısında yutkunarak konuşan kadına baktı Feride,Hiç bişey dememişti.Berna cevap vermeyen genç kadının yanından ayrıldı onu görünce içindekileri söylemeden edemedi.Feride'nin İçi kaldırmıyordu onunla konuşmayı o kadar kırılmıştı ki insan hani en çok en sevdiklerine kırılırdı ya öyleydi işte.Zehra teyzesinin kızı Zeynep ile oğlu Eren,Berna,Emir,Pınar,Gamze bunlar hep çocukluk arkadaşlarıydı aynı zamanda.Aralarında yaş farkları olunsada birlikte oynarlardı.Feride gitseydi çoçukluklarıda gidecekti.Feride'nin evden bebek arabasıyla çıktığı gören Emir,takip etmişti arabayla.
İndi koştu Feride'nin yanına,bebek arabasında ki oğluna baktı gülümseyerek,Feride yolunu çevirmek istemişti ama izin vermemişti Emir,Kollarını baş ucunda tutarak gitmesini engellemişti genç kadının.Gözlerini devrirerek baktı Feride.Sinirle konuştu.Adam debelenmesini umursamıyordu,yemyeşil olan gözlerini inceliyordu.
"Bırak...Ne işin var senin burada?"
"Konuşmamız lazım..."
Feride sinirle cevap verdi,oğlunu korkutmamak için bağırmıyordu.
"Konuşacak birşeyimiz yok!Çekil git,gündüz vakti bir gören olucak!"
Emir kararlılıkla bakıyordu genç kadının gözlerinin içine,
"Konuşacağız dedim..."
***
Birbirlerinin gözlerinin içine bakarken akıllarına,bir kaç ay birlikteyken Zehra hanımın evinde karşılaştıkları gelmişti.Bulduğu köşede sıkıştırmıştı genç kadını,Feride utanarak duvara sıkıştıran sevdiği adama bakıyordu.Kalbi pır pır atmıştı onu bir bakışı bile heyecanlanmasına yeterken bu kadar yakınlıkla dizlerinin bağı çözülecekti sanki.
Yüzüne dokundu genç kadının,tüm yakışıklılığıyla güldü ona.
"Benim içinmi geldin?"Gülümseyerek sormuştu genç kadına.Utanarak gözlerini kaçırdı Feride.
"Ne alakası var teyzem çağırdı.Ben o yüzden gel..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YEİS (Düzenlenecek)
Dla nastolatków"Seni ailen bile sevmemiş benmi seveceğim..." Genç kadının beyninde dönen o cümle bütün herşeyi bitirmişti.Artık yaşamasının bir anlamı yoktu bu hayatta sevgisiz yaşamıştı doğruydu aşkı tarafından'da sevilmeyecekti bunu beynine vura vura anlatmıştı...
