YEİS (Düzenlenecek)

26.Bölüm

Kötü günlerin geçtiğini gördü. Her şeyin geçici olduğunu öğrendi. Yapamam dedikleri olmadan yaptı. Atlatamayacağı sandıklarını atlattı. Bitti zannettiğinde yeniden başladı. Hiçbir şey gözünü korkutmadı.Belki de hayat bir hikaye hazırlıyordu.
Genç kadını en çok acıtan şey hayal kırıklıkları değildi, yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutlulukları.
Küçük bir kız çoçuğuyken bile düşlediği Emir'di...
Bunca yaşanandan sonra gerçekten bitmişmiydi o çoçukluk ,ergenlik,genç kızlık duygularını içinde gerçekten öldürmüşmüydü? Artık bir şeyler için çabalayacak gücü kendinde bulamıyor du.Önüne gelen güzelliklere ihtiyacı vardı kendisinin zorla oldurduğu güzelliklere değil.
Bunca yaşanandan sonra,o kadar acıdan sonra ikisi olamazdı artık.Farklı hayatlarda mutluluk bulacaklardı belkide bu yüzden bütün evren olmamaları için mazeretler çıkardı...

Doğum günü partisinin sonuna doğru heryeri maf eden adam,acıyla bakıyordu Feride'nin söylediği sözlerini kabul etmek istemiyordu.Bu kadar kolaymıydı?Çoçukluğundan beri kendisini seven kadın şimdi başkasınamı bişeyler hissediyordu.
Olumsuz anlamda kafasını iki yana salladı genç adam.Dudaklarını bastırdı,ve konuştu karşısında gözleri dolu kadına;

"Yapma Feride...Pişman olacağın kararlar verme...Bu kadar kolay içinde ki beni bitirmiş olamazsın...Çoçukluğundan beri kalbindeki beni unutamazsın..."

Genç kadın acıyla güldü adamın bu sözleri karşısında.

"Bitti Emir!O seni seven küçük kız yok artık...Herşeyi karşıma almıştım ben...Beni o kadar yalnız bıraktın ki artık ilgilensende bir işe yaramayacak Emir...Yoruldum!Hayatımda huzur istiyorum."

Eliyle çıkışı göstererek.

"Lütfen gidermisin!"

Emir,ilk Feride'ye baktı,ardından etrafındakilere.Elinin tersiyle yüzünü silerek burnundan soluyarak çıktı mekandan hızlıca arabasına bindi.Arabayı çalıştırmadan önce uzunca önündeki yola baktı,izledi sadece.Kafasındaki düşünceler yoruyordu artık onu.

***

"Bana kızdığını biliyorum ama bana değer veriyorsan Feride,benim mutluluğumu istersin."

Uzlaşmak için Ferideyle konuşmaya çalışmıştı ama genç kadın anlamak istemiyordu,şişmiş karnıyla hızlı bir şekilde öfkeyle yürüyordu.Emir'de peşinden gidiyordu aynı zamanda konuşarak,Gelen adama sinirle döndü cevap verdi Feride.

"Bende bunu anlamıyorum işte Emir.Senin mutluluğun onunla değil,senin mutlu olabilmen için bana ve bebeğimize ihtiyacın var!"

Alayla edercesine güldü ellerini iki yana açarak devam etti sözlerine genç kadın;

"Bende bugün gelip uzlaşalım dediğinde,birşeyler değişti sandım.Sonunda beni anladın zannettim.Buluşmak için beni buraya çağırdığında çoçuğumuz için,bir gelecek için konuşucaz zannettim.Artık bize vakit ayıracaksın diye düşündüm.Ama sen hala karşıma geçmiş bana o sinsi yılandan bahsediyorsun."

Genç adam sakin kalmaya çalıştıkça kadın onu sinirlendirmek için elinden geleni yapıyordu.Daha ne yapmasını istiyordu?Üstüne düşen görevi yapıyor du işte babalığı kabul etmişti.Daha neydi?Gözlerinin içine baktı genç kadının.

"Sende kendi başına aldığın kararlarla yaşamasını öğren o zaman.Sırf sen istiyorsun diye kimsenin hayatını değiştiremezsin.Buna hakkın yok."

"Heee,bu yolda tek başınasın diyorsun yani?"

"Hayır böyle birşey söylemiyorum.Tek başına değilsin,ben yanında olacağım.Seninde ,bebeğinde.
Ama senin hayal ettiğin gibi değil.Bunu kabullen,buna alış,benim dostluğumu kazanmaya çalış.Bak müait bir zamanda tekrar buluşalım."