İnsana değersiz olduğunu hissettirip sonrasında uzaklaştı diye kimse gücenmemeliydi.Kursak diye bir yer var.Hevesler,hayaller hepsini orada biriktirmiştiler.Kendisini yıllarca ziyan etmişti...Önceden kafası dağınık bile olsa onun yeri hep derli toplu dururdu,o yerin dağılmasına izin vermezdi.Ama o,Emir, o yerin dağılması için elinden geleni yapmıştı.Hep zor durumlarda bırakmıştı onu her seferinde daha da gözünü döndürmeyi başarmıştı.Şimdi ise bu yaşadığı,hissettiği şeylerden sonra yanı şeyleri yalnız atlattıktan sonra artık umrunda değildi...Öyle mi olmuş bırakalım öyle kalsın düşüncesindeydi.
Savaşacaktı Toprak'ı kimseye bırakmazdı onun için sadece kendisi mücadele etmişti,şimdi canı isteyince giden canı isteyince gelen birilerine kaptıracak oğlu yoktu.Unutmamıştı herşey aklındaydı.
"Davayı ikimizde kazanmak istiyoruz Feride.Hiç düşündünmü ya bana verilirse velayet."
Feride kızarmış yeşil gözlerini keskin bir şekilde Emir'e dikti.
"Düşünmedim!Çünkü Toprak benim hiçbir güç onu benden alamaz!"
"Bak...İnat etme işte böyle bir ihtimal varken gel vazgeçelim şu çekişmeli davadan ve ona birlikte bir yuva verelim!"
Olumsuz anlamda iki yana salladı Feride Emir'in bu sözleri karşısında.
"Bir yıl öncesine kadar bana gururdan bahseden insanlar şimdi ısrarla hep aynı şeyleri tekrarlıyor istenmediğini bildiği halde inatla aynı cümleleri konuşuyor..."
Ve ekledi genç kadın.
"Bunları demek için geç kaldın Emir!İlk onu öğrendiğimde onu öldürmeye kalkmak yerine evlenseydin benimle şimdi bunların hiçbiri olmayacaktı!Hiç birşey olmamış gibi seninle olamam!Hem artık en ufak birşey hissetmiyorum sana,kalbim başkasına ait...O yüzden...vazgeçme davandan."
Emir , kadının bu sözleri karşısında gözlerini sabitledi ona.Sinirlenmişti bu sözleri karşısında.
"Feride..." diye adını bastırarak zikretti.
"Oğlumuza bunu yapmasına rağmen hala o adama birşeylermi hissediyorsun?"
Uzuncana bir nefes aldı genç kadın.Dudaklarını bastırdı birbirine.
"Kolay kolay unutulmuyor Emir...Bunu en iyi senin bilmen gerekiyor,sende yaşadıklarımı hatırla.Hem o yapmadı babası yaptı."
Emir'in gözleri öfkeden koyulaştı,tısladı.
"Ne fark eder!He o he babası...Yaşadığın o acıyı unutma Feride."
Acıyla gülümsedi Feride.
"Merak etme sen!Ben bana yapılan hiç birşeyi unutmam!" Dedi imalı bir şekilde.
Emir ayağa kalktı hızlıca onunla normal konuşulmuyordu.Hep bir laf vurma peşindeydi.Dikenlerini batırıyordu hemen.Şansını denemişti,oğullarının hatrına yapmıştı,çocukluk arkadaşı,birlikte geçirdiği bir kaç ayın hatrına denemişti ama çoktan Feride gitmişti ondan.
"Gel bırakayım seni.Toprağı görmeye geliyordum bende."
Kafasını salladı teslimiyet içinde.
Eve geldiklerinde Toprak Hızlı bir şekilde yürüteciyle anne babasına doğru ilerliyordu.
Emir gülerek kucağına aldı oğlunu yürüteçten.
Sarıldı,öptü yanaklarından.
"Oğlum...Aslan oğlum..." diye kokusunu içine çekti.
Toprakta babasının bu haline gülüyordu.Yüzünü inceledi.Hecelemeye başladı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YEİS (Düzenlenecek)
Teen Fiction"Seni ailen bile sevmemiş benmi seveceğim..." Genç kadının beyninde dönen o cümle bütün herşeyi bitirmişti.Artık yaşamasının bir anlamı yoktu bu hayatta sevgisiz yaşamıştı doğruydu aşkı tarafından'da sevilmeyecekti bunu beynine vura vura anlatmıştı...
