ចំណាំ ៖ រាល់សាច់រឿងដែលអ្នកនិព្ធបានតាក់តែងឡើងគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃ រួមទាំងឈ្មោះតួអង្គ និងទីកន្លែងផ្សេងៗគឺគ្រាន់តែជាការសន្មតឡើងតែប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនបានពាក់ព័ន្ធឬសំដៅទៅលើបុគ្គលណាម្នាក់ឡើយ។ ដូច្នេះហើយ សូមអ្នកអានទាំងអស់មានវិចារណញ្ញាណក្នុងការអានទាំងអស់គ្នាផងចុះ ហើយក៏សូមអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងលើអក្ខរាវិរុទ្ធផ្សេងៗផងដែរ សូមអរគុណ 😊🙏
🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
《ភាគទី 37》 ប្រាកដខ្លួន
3 ខែកន្លងផុតទៅ...
សុនអ៊ូរត់មកសម្អាតតុកាហ្វេដែលអតិថិជនទើបតែនាំគ្នាដើរចេញមុននេះ ហើយប្រមូលកែវយកទៅសម្អាតនៅខាងក្រោយហាង ហើយក៏ធ្វើបែបនេះទៅមកៗ តាំងពីព្រឹក។
"ថ្ងៃនេះមានភ្ញៀវច្រើនខុសពីធម្មតាហ្ន៎ ថ្មើនេះហើយមិនទាន់បានអង្គុយសម្រាកទៀត ហើយបាត់មុខលោកថៅកែឈឹងតែម្ដង មិនឃើញមកអើតហាងទេនៀក" មិត្តរួមការងារម្នាក់រអ៊ូរទាំ ព្រោះនឿយហត់តាំងពីព្រឹកព្រលឹម មកដល់រសៀលហើយមិនបានសម្រាកសូម្បីតែបន្តិច។
"ជុងវ៉ុនក៏ដឹងហើយតើថា មួយរយៈនេះសិស្សវ៉ាកង អ៊ីចឹងហើយបានមានភ្ញៀវពីកន្លែងផ្សេងមកលេងឆេជូច្រើនហ្នឹងណា៎" សុនអ៊ូឆ្លើយតប ព្រមទាំងលាងសម្អាតកែវបណ្ដើរ។
ជុងវ៉ុនធ្វើមុខឈ្មុលៗ ហើយនិយាយរង៉ូវៗពីរបីម៉ាត់ទៀត ក៏ចេញទៅប្រមូលកែវនិងសម្អាតតុបន្ត។ រហូតដល់ពេលរសៀលបន្តិចទើបស្បើយភ្ញៀវ ហើយបុគ្គលិកបន្តវេនក៏បានមកដល់ដូចគ្នា ទើបពួកគេបានសម្រាកស្រួលបួល។
សុនអ៊ូនិងជុងវ៉ុនកាន់ប្រអប់បាយ នាំគ្នាមកអង្គុយញ៉ាំនៅខាងក្រោយហាង។ ពួកគេទាំងពីរ គឺជាមិត្តរួមការងារ និងរៀននៅសាលកវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា ទើបស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាលឿនមកទល់ពេលនេះ។
YOU ARE READING
❌The Ambition Game❌ (SUNSUN) (ចប់)
Fanfictionល្បែងនេះត្រូវភ្នាល់ដោយជីវិត... បើចង់រួចខ្លួនត្រូវតែរកអ្នកការពារ
