alternative universe // bankzitters one shots

Young and Beautiful // Mibbie

op populair verzoek (1 comment) maar ik luister wel. 

Milo POV:

Er zijn genoeg studies gedaan die aantonen dat je met de leeftijd minder slaapt nodig hebt en dat 's ochtends wakker worden dan eindelijk beter gaat. Dat zal voor de meeste mensen dan misschien wel het geval zijn, maar aan het gekreun naast me is niet te missen dat Robbie het daar niet mee eens is. 7 uur, een paar jaar geleden voelde dat nog als uitslapen. Toen was het niet minder dan normaal om een paar keer per nacht eruit te moeten gaan omdat er luiers verschoond moesten worden, iemand honger had of gewoon behoefte had om aandacht om drie uur 's nachts.

"Nog een paar minuutjes." Mompelt hij terwijl hij zich weer omdraait alsof er nooit iets gebeurd is. Met een glimlach druk ik een kus op zijn wang voordat ik besluit dat ik er wel echt uit moet. De kinderen waren vorige week al een keer te laat op school doordat Robbie een 'paar' minuutjes wilde blijven liggen en van die fout hebben we geleerd. "5, dan kom ik je halen." Lach ik. Ik trek mijn badjas van de haak af. Iemand moet dan maar het ochtendmens zijn.

Een paar jaar geleden hebben we dan toch besloten dat het tijd was om de Bankzitters te pensioneren. Iedereen had behoefte aan een nieuw hoofdstuk in hun leven en het combineren van vaderschap en YouTube filmpjes maken waarin je je met regelmaat klem moet drinken op het internet, ging duidelijk niet samen. We zien de andere jongens nog vaak. De groepschat is nu enkel meer gevuld met foto's van kinderen die schattige dingen doen in plaats van iemand die kotsend op het tapijt ligt. 

"Goedemorgen." Zeg ik zachtjes wanneer ik Sem zijn kamer binnen loop. Hij zit al overeind in bed. Hij was duidelijk het echte ochtendmens van de familie, gelukkig hebben we hem nu wel aan kunnen leren dat hij in bed blijft liggen tot een van ons hem eruit komt halen. Na een paar keer verrast te zijn om 6 uur, hebben we onze les wel geleerd. "Dat duurde lang." Klaagt hij, waarna hij vervolgens zijn bed uit stapt. Onmiddellijk til ik hem op. "Deed papa er weer eens te lang over? Ga jij anders papa wakker maken, die ligt nu nog lui in bed." Met hem op mijn heup loop ik terug naar onze slaapkamer. "Papa, wakker worden!" Zijn geschreeuw is een stuk doordringender dan de wekker van een paar minuten geleden.

Lang kon ik me niet voorstellen hoe het leven buiten YouTube zou zijn. Ik had echt wel hobby's, maar die zo volwassen waren als dat je kon verwachten van een twintiger. De eerste weken voelde het alsof ik in een gat kwam te vallen, alsof ik mezelf opnieuw moest ontdekken in wat ik wilde doen met mijn leven. Gelukkig was Rob daar met iedere stap, iedere keuze. Een paar jaar hebben we genoten van onze vrijheid, doen wat we zelf wilden en echt kunnen genieten van het geld dat we verdiend hebben met de Bankzitters. 

Maar dan komt ineens de dertig en moet je een keuze maken in wat je wilt met je leven. Voor een gemiddeld heteroseksueel waarschijnlijk een keuze waar niet lang over nagedacht moet worden, maar voor ons was het allemaal een stuk minder vanzelfsprekend. Robbie was er altijd duidelijk over geweest, huisje, boompje, beestje, twee kinderen en het degelijke leven dat je altijd op televisie ziet. Vanuit daar was het kijken naar de mogelijkheden. Gelukkig was het mijn zus die aangaf wel draagmoeder te willen zijn, waardoor het allemaal een stuk makkelijker werd.

Ondertussen had het wel moeten wennen, maar het beeld van Robbie met de kinderen doet mijn hart iedere dag toch weer smelten. Liefde, die hij nooit op die manier ergens anders voor heeft gehad (min mij, mag ik hopen). Momenten zoals dit, wanneer hij net wakker is en nog even in bed kan knuffelen met Sem. "Gelukkig ben jij er dan om papa wakker te maken." Zegt hij, zijn armen strak om Sem heen. "Dan wil ik wel mijn bed uitkomen." Ik kijk nog een laatste keer naar ze voordat ik ze dan toch alleen laat. Het ontbijt maakt zichzelf niet, helaas.

Voordat ik naar de keuken ga, maak ik Zoë nog wakker. Ze hoeft dan nog niet naar school, maar schijnbaar is ritme goed voor een peuter. Terwijl zij nog langzaam wakker wordt, zet ik alles klaar om samen te ontbijten. 10 jaar geleden had ik mezelf uitgelachen als ik mezelf op dezelfde manier had gezien, iedereen zijn brood aan het smeren. Robbie moet helaas wel de hele dag naar werk, dus dan is het minste wat ik kan doen zijn lunch voor hem maken. Het duurt niet lang meer voordat de twee aangeklede jongens aansluiten. "Dankjewel, schat." Hij leunt naar boven om me een kus te geven, wat gegroet wordt met een hoop gemopper vanuit Sem. "Papa, niet vies doen." 

Voor een vijfjarige is het misschien vies om je ouders zo te zien, maar voor mij is het alles wat ik wilde. Het is een toekomst waarvan ik nooit had kunnen dromen dat ik het zou krijgen. Een man, waarnaast ik iedere ochtend wakker kan worden. Twee gezonde kinderen. 9 jaar geleden viel ik voor Robbie zijn humor, zijn lieve lach en passie voor alles wat hij deed. Nu val ik iedere dag weer net zo hard voor hem, de Robbie die klaagt dat voetballen niet zo soepel meer gaat (minder de derde helft). De Robbie die zonder het te vragen stofzuigt. De Robbie, met wie ik nog veel ouder wil worden.