alternative universe // bankzitters one shots

Everything I wanted // Mitthy

mocht er iemand denken... wow wat heb jij veel tijd om te schrijven. ik doe dit onder werktijd lol. prioriteiten xoxo

Matthy POV:

"Dit is misschien een iets andere video dan jullie van me gewend zijn, maar wel een die voor ons erg belangrijk is." Normaal kijk ik de video een paar keer terug om zeker te weten dat alles goed loopt, dat het entertaining genoeg is voor de kijkers. Nu blijf ik hem maar terugkijken in de hoop dat we niks ongepasts zeggen. "Over mijn vorige relaties ben ik altijd vrij privé geweest, maar deze keer is het met iemand die jullie al kennen, dus.." Milo komt op beeld. "Doe met het nieuws wat jullie willen, dan weten jullie in ieder geval wel dat jullie niet meer hoeven te vragen wanneer ik een vriendin krijg." De rest van de video is gevuld met wat verdere uitleg, maar blijft verder kort. Het niet groter maken dan dat het is.

"Kom, je hebt de video nu zo vaak gezien en de uitkomst gaat niet veranderen, ook niet als je hem nu nog 5 keer bekijkt." Zonder pardon trekt Milo de bureaustoel een stuk naar achteren. Met mijn handen wrijf ik over mijn gezicht. Hij heeft gelijk, maar het loslaten lukt niet. "Ik heb warme chocolademelk, snacks en een bank die wachten op je aanwezigheid. Dus upload het maar, dan hoef ik niet in mijn eentje twee kopjes te drinken." Ik volg zijn aanwijzigingen op. Ik ben dan niet meer met de video bezig, mijn hoofd blijft overuren maken. 

Iedere keer dat ik mijn ogen dicht doe, zie ik de reacties voor me. Boos, blij, teleurgesteld, ik ben op alles ondertussen voorbereid. De mensen om wie we geven weten het allang, maar de mening van mensen die ik niet ken en nooit zal kennen blijven door mijn hoofd spoken. Wat als dit het einde is? Moeten we dan werk gaan zoeken? Solliciteren? "Hoi, ik ben Matthy, ik heb nooit wat met mijn diploma gedaan, maar ik heb werk nodig omdat mijn viewers homofobisch zijn?" Mijn telefoon ligt aan Milo zijn kant. Hij heeft hem uit voorzorg weggelegd en uitgezet. Er is geen mogelijkheid dat ik hem nu krijg zonder dat hij wakker wordt. 

Naast me ligt Milo rustig te slapen. Alsof we net niet iets hebben gedaan wat een risico voor ons beiden is. In mijn hoofd herhaal ik zijn woorden steeds weer. "We doen dit samen." "Wat is het ergste wat er kan gebeuren?" "Het zijn enkel de reacties van wat kijkers. Je ouders vonden het goed, de jongens vinden het leuk. Je moet het niet groter maken dan is." 

Tientallen e-mails. RTL, roddelkanalen.. en het Jeugdjournaal? Allemaal met verzoeken of we met een verdere verklaring willen komen. Een interview. Want twee mannen die een relatie met elkaar hebben is revolutionair genoeg dat het volledig uitgemolken moet worden. Wanneer ik mijn telefoon weer aanzet om te kijken wat er gereageerd is. Ik heb amper tijd om te kijken naar de reacties op de video, want mijn zakelijke e-mail zit vol met interviewverzoeken. 

De reacties zijn allesbehalve wat ik had verwacht. Er zitten wat negatieve reacties tussen, maar deze worden overspoeld door een hoop positieve. Wat in mijn hoofd de meest negatieve kant op ging, bleek een stuk positiever te zijn. "Waarom doen mensen alsof we iets fantastisch ebben gedaan voor de LHBT community door te zeggen dat we een relatie hebben? Kijk wat ze sturen 'we vinden het bijzonder dapper dat jullie dit hebben gedeeld. Graag zien we jullie bij een van de volgende afleveringen van OP1 om te komen praten over het belang hiervan.' Zijn ze vergeten dat er genoeg anderen gewoon uit de kast zijn? Alsof we Gerard Joling zijn." Met mijn telefoon in mijn handen loop ik door de woonkamer. Ik weet niet of dit is wat ik liever had gewild.

Een soort paradepaardje zijn voor een gemeenschap waar we weinig mee te maken hebben. We gaan niet naar Pride, posten niet iedere dag over ongelijkheid. "Misschien had ik het nog liever gehad dat ze ons allemaal kut hadden gevonden." Milo pakt de telefoon weer van me af. "Een probleem per keer. Ze gaan niet dood als we nu niet reageren." Ik trek hem in een knuffel. "Kunnen we niet voor altijd hier blijven? Doen alsof het nooit gebeurd is." "Als dat is wat je wiilt doen, doen we dat voor nu wel." 

De problemen werden niet minder. De verzoeken bleven binnen komen en de verwachtingen van ons als stel werden steeds hoger. Overal waar we kwamen moesten we tekst en uitleg geven over onze relatie, hoe het ging en onze toekomst. Van alle kanten werden oproepen gedaan om meer te doen, meer te zeggen. De stress werd hoger en hoger tot op het punt dat ik mijn telefoon amper durfde te bekijken uit zorg voor het nieuwe verzoek. "We doen het samen, niet vergeten."