alternative universe // bankzitters one shots

Colours // Mibbie

hee 6k reads!!! en nu 41 one shots (degene niet meegeteld die ik offline heb gehaald omdat ik ze bij nader inzien te slecht vond). deze is niet zo lang, sorry kiddies xoxo (ps: mochten er mensen bij afas geweest zijn, hope u had fun). dit is weer wonky engels/nederlands sorry

oh ja dit was echt een ding in 2013 fanfics maar misschien is een deel van jullie te jong om die tijd meegemaakt te hebben???

Milo POV:

Ik heb mensen veel grappen horen maken over hoe grijs en grauw Nederland is, maar ik heb er nooit over mee kunnen praten. Er is veel dat ik zou doen, om mee te kunnen praten over ze blauwe lucht, het groene gras, de verschillende kleuren bloemen. Maar zolang ik mijn soulmate niet heb gevonden, blijft de hele wereld dezelfde tint grijs. Dezelfde grauwe kleuren die de wereld bedekken. 

Wanneer je je soulmate hebt gevonden, veranderd de grauwe wereld naar een wereld vol kleuren, vol vreugde. Mijn moeder vertelt me constant dat het vanzelf komt, dat ik geduldig moet zijn en dat mijn moment nog wel komt. Met ieder meisje van mijn leeftijd dat ik tegenkom, hoop ik dat het gebeurd. Dat we een blik uitwisselen en dat de wereld verkleurd. Maar ondanks het, waarschijnlijk intense, aanstaren van het vrouwelijk geslacht, is er nog niets gebeurd.

Er is geen belofte dat je je soulmate ooit tegen zal komen. Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die ze nooit tegenkomen. Hoewel ik genoeg vrienden en familie heb om gelukkig te zijn, is het een eenzaam vooruitzicht. Is er wel iemand voor mij? Is er voor mij een toekomst. Het zijn zorgen die een 18-jarige jongen niet zo zouden moeten kwellen, maar er gaat geen dag voorbij waarin ik niet denk aan mijn soulmate. Hoe zou ze zijn? Zou zij ook net zo op zoek zijn als ik?

"Kom vanavond langs, ik heb wat meer YouTube vrienden uitgenodigd." Koen had me een berichtje gestuurd om langs te komen. Wat jongens die hij ook online had leren kennen, maar veel wist ik er verder niet van. Enkel dat Matthy zou komen, wie ik enkel kende van de video's die ik altijd met veel plezier van hem keek. En zo eindig ik met mijn weekendtas vol met kleding (en een aantal drankflessen) richting Haarlem. Hetzelfde grijze landschap schiet aan me voorbij. Zou zelfs deze saaie weilanden mooi zijn in kleur?

"Eindelijk, kom binnen." Koen trekt me in een knuffel voordat hij me naar binnen laat. "Je weet de NS... Vaker wel vertraging dan geen." Mijn tas dump ik bij de deur, voordat ik hem naar binnen volg. "Hier, laat me je voorstellen aan mijn vrienden. Jullie zullen het vast goed met elkaar kunnen vinden." Een voor een gaat hij de jongens langs. Matthy, wie ik dus al kende van YouTube, Raoul, nog wat anderen. "Nu moet alleen Rob nog komen." 

Op de televisie staat voetbal aan. Het is zonder de kleuren van de tenues te kunnen zien lichtelijk ingewikkeld te volgen, maar zodra Matthy en Koen juichen, weet ik dat ik moet balen. Ik word uit mijn concentratie gehaald door het geluid van de deurbel. "Eindelijk, die Brabander heeft ons lang genoeg laten wachten." Klaagt Koen voordat hij opstaat en naar de deur toe loopt. Vanuit de gang hoor ik de verschillende stemmen.

En dan komt hij naar binnen. Klein, bruin haar... wacht. Bruin haar. Het zien van kleur moet een magisch moment zijn, maar het duurt me een paar seconden voordat ik door heb wat er is gebeurd. Nog steeds kijken we elkaar aan. De wereld om ons heen nu gevuld met kleur.