alternative universe // bankzitters one shots

Playground //Mabbie

Matthy POV:

"Meneer het Lam, het spijt me heel erg. Maar zou u zo snel mogelijk richting school kunnen komen? Er is een klein incident geweest met Koen, niks ernstigs, maar we willen wel graag dat een van zijn ouders hem op komt halen." Een van zijn ouders betekend in deze situatie ik, aangezien Carolijn met de zon was vertrokken een aantal dagen na Koen zijn geboorte. Toch niet klaar voor, geen zin om hem haar leven te laten verpesten. Het was zwaar, maar ik zou hem voor niks inruilen. En het nieuws dat er iets mis is op school is genoeg om me mijn spullen te laten vallen en de auto in de stappen richting de basisschool.

Gelukkig is de rit niet al te lang en hoef ik maar kort in spanning te zitten met wat er aan de hand is. Iets minder dan een half uur later sta ik voor de deuren. "Meneer het Lam, fijn dat u kon komen." Koen zijn juf staat al voor de deur. "Natuurlijk, is alles in orde?" Ik wil vooral duidelijkheid over wat er net gebeurd is. "Niks ernstigs. Koen heeft nogal... ruzie gehad met een van de andere kinderen. We wilden even gezamelijk praten." Ruzie. Dat was het. Ruzie, en nu moet ik praten met ouders die waarschijnlijk vinden dat hun kind het beste kind op aarde is. Ik knik en volg haar naar binnen.

In de docentenkamer zie ik Koen zitten. Fysiek is hij duidelijk in orde, maar aan zijn gezicht is te zien dat hij zijn dag niet heeft. Tegenover hem zit een ander kind met zijn vader. "Wat is er hier aan de hand, Koen?" Snel loop ik naar de andere vader. "Matthy." Stel ik mezelf voor. "Robbie, de vader van Milo."

"Milo zei dat ik op mijn brandweerauto leek." Koen zit met zijn armen over elkaar heen en een frons op zijn gezicht. "En toen..?" Vraag ik, nog niet helemaal begrijpend wat er is gebeurd. "Toen heeft hij Milo geslagen." Legt de juffrouw uit. "Het is niks ernstigs, we hebben ze uit elkaar gehaald voordat het uit de hand liep." Legt ze uit. "Je lijkt op de brandweerauto!" Protesteert het jongetje. Milo mag dan wel wat jonger zijn, als je hem zo zag zitten zou je het niet zeggen. Robbie zucht en schud zijn hoofd. "Zullen we afspreken dat we dat niet meer zeggen?" Stelt hij voor.

Even blijft het stil. "Ik wilde gewoon samen met hem brandweer spelen. Hij was stom." En met die zin, begon verassend genoeg een vriendschap die niemand had verwacht. Waar de jongens elkaar duidelijk ook in de weg konden zitten, waren ze meestal gewoon lief aan het spelen. En op die manier leerde ik zijn vader, Robbie, steeds beter kennen. Eerst op oppervlakkig niveau, maar uiteindelijk kwamen we ook bij elkaar thuis langs. Dat ik hem leuk vond was wel duidelijk, alleen duurde het langs mijn kant wat langer voordat ik doorhad op welke manier.

"Wat is er eigenlijk met Koen zijn moeder gebeurd?" We zijn al een paar weken verder en zitten momenteel bij ons in de thuis. Wij zitten in de zon met een biertje (verstopt in een mok zodat de jongens stoppen met vragen of ze een slokje mogen) en de jongens zijn druk aan het spelen. "Ze besloot dat ze toch geen kinderen wilde." Ik haal mijn schouders op. Meestal komt nu van mensen een lading medelijden waar ik geen behoefte aan heb. Robbie knikt instemmend. "Milo zijn moeder en ik zijn nooit samen geweest. We wilde allebei graag een kind, maar aangezien mijn type niet in staat is om een kind te baren deden we het op deze manier." Legt hij uit.

Ik draai mijn hoofd om naar hem. Even blijft het stil. "Je type? Oh..Oh... Op die fiets." Even voel ik me als een verliefde tiener die iets hoort over een crush. "Ik hoop dat je er geen problemen mee hebt?" Vraagt hij, wanneer hij me een paar seconden geeft om het te laten bezinken. Snel schud ik mijn hoofd. "Zeker niet. Ik, uh.. Ik ben bi, dus dat zou heel erg hypocriet zijn."

En daarmee begon de start van een heel ander type relatie. We spraken af wanneer de kinderen bij hun opa's en oma's waren, als iemand kwam logeren kwam de ouder toevallig ook mee logeren. We zeiden nooit dat er wat anders aan de hand was. Eerst wilde we zeker weten dat het goed zat tussen ons. In de woonkamer zitten Koen en Milo vastgekleefd aan de televisie. Samen staan we in de keuken, onze aandacht meer op elkaar dan op het eten. Robbie heeft zijn armen om mijn middel heen en net wanneer ik hem kus, hoor ik het geschreeuw van Koen. "Milo!! Onze papa's zijn vies aan het doen!!"