alternative universe // bankzitters one shots

Ghost // Mitthy

heb vakantie dus wat extra tijd om te schrijven!!

Matthy POV:

"Jongens en meisjes, vandaag gaan we naar dit verlaten huis." We staan ergens in een boerendorp. Waar ieder huis netjes bijgehouden is en waar het haast lijkt dat hier weinig spannends kan gebeuren. Het huis waar we nu voor staan is het enige wat afwijkt. "Dit huis, verlaten sinds 1913 is schijnbaar een van de bekendste echte spookhuizen in Nederland." Raoul weer met zijn feitjes. "Ze zeggen dat als je geluk.. of ongeluk hebt, je hier het spook tegenkomt van een jongen die hier vermoord is." Koen valt weer in. "Maar de challenge is vooral wie hier het langste kan overleven." 

Het is een verschrikkelijk idee. Het huis is groot, ziet eruit alsof het ieder moment in kan storten en de gedachte dat het hier spookt blijft maar door mijn hoofd heen gaan. We hebben het er lang over gehad. Keer op keer zei dat ik het een slecht idee is, maar de andere jongens hielden vol dat we echt een keer langs moesten gaan. En zo eindigen we hier, voor het verlaten huis. "Als iemand bang wordt en het niet meer aan kan, dan communiceren we via de walkie talkies. Maar hoe erg kan het nou zijn?" 

Heel erg kan het zijn. Vlak na de ingang ben ik gescheiden van de andere jongens en met veel getwijfel ben ik de trap opgelopen. Het is donker, het enige licht komt van de zaklamp in mijn handen. Ik doe mijn best om de camera goed vast te houden, maar door mijn getril betwijfel ik of de beelden erg bruikbaar zijn. Een voor een ga ik de verschillende kamers in. Kort film ik wat er te zien is, voordat ik snel weer weg ga. Ik sta voor de laatste kamer in de hal. "Milo." Op de deur staat een klein gouden naambordje. "Dit zal zijn kamer geweest zijn." Kort twijfel ik, voordat ik de deur dan echt open doe.

Gelukkig zie ik zo snel niets engs in de kamer. Het lijkt haast een gewone slaapkamer. Een bureau, bed. Als ik me een typische slaapkamer uit dat jaar voor moest stellen, was dit het ongeveer. Nu ik niets zie, durf ik iets verder de kamer in te lopen. 

Een harde klap vult de kamer. Ik sta naast het bureau, mijn camera gericht op de papieren die daar verspreid liggen. Uit schrik laat ik hem vallen. Ik hoor het glas breken, maar er is iets anders wat mijn aandacht trekt. "Ik begon al eenzaam te worden." Een stem vult de kamer. Niet een van die van de jongens. Langzaam draai ik me om. "Nu niet bang worden, je was toch al door mijn spullen aan het gaan?" Voor me staat een jongen van mijn leeftijd, lijkbleek, met bloed dat vanaf zijn nek zijn kleding heeft verkleurd. "Ga je nog iets zeggen? Of moet ik naar een van je vrienden gaan?" Zonder te reageren ren ik richting de deur. Ik probeer hem open te trekken, maar hij blijft gesloten. "Ik ben aan het dromen, dit is niet echt, dit is een mislukte grap." 

Zijn lach is niet te missen. "Ik ben hier toch, zie je dat niet? Ik heb wel de leukste gekregen." Stijf sta ik tegen de deur aan gedrukt. "Ik dacht dat ze een grap maakten, ben je ingehuurd? Je kan nooit echt zijn." Hij schudt zijn hoofd en loopt weer naar me toe. "Je bent precies op tijd. Weet je hoelang ik heb gewacht? Op iemand die eindelijk langs kwam? En nu wil je weer weg?" Voor me staat hij stil. Pas wanneer hij recht voor me staat, kan ik hem goed bekijken. "Je bent hier gekomen voor iets engs, toch? Goed nieuws." In de walkie talkie hoor ik de stem van Koen, maar ik durf hem niet te pakken. "Je hoeft je geen zorgen te maken om je vrienden. Ik ben de enige hier." 

Hij is dus echt. Er is een spook. We gingen hier heen voor een fucking video idee en momenteel sta ik oog en oog met een spook... geest? Gedaante? Wat het ook mag zijn. "Ik moet weer gaan, echt. Ze gaan me missen, ik moet naar huis. Je kan me niet vermoorden." De wanhoop in mijn stem is duidelijk. Hij lacht enkel. "Welkom in je nieuwe thuis, Matthyas."