alternative universe // bankzitters one shots

Cupido // Mabbie

dacht dat het wel weer eens tijd was voor een bankzitters nummertje. vind slaaptekort een graflied (sorry) dus ga dan maar voor de een-na-nieuwste. ps. sorry slaaptekort fans (als die er zijn).

Robbie POV:

Voor video-opnames staan we in de Jimmy Woo. Nou ja, het plan was om een paar beelden te schieten om vervolgens terug naar de bus te gaan om alles af te ronden, maar het aantal biertjes dat ik hier ondertussen naar binnen heb getikt begint meer aan te voelen als een stapavond dan serieus werken. Als ik naar de andere jongens kijk, zie ik dat daar soortgelijke dingen afspelen. Milo is weer eens geëindigd met een doos Flügel, Raoul staat dronken tegen een wildvreemde aan te praten (vast over het communisme) en Koen doet weer een wanhopige poging tot dansen met een meisje. En Matthy... even moet ik zoeken, maar dan zie ik hem vanuit de wc's naar ons toe lopen.

Ik wil naar hem zwaaien, seinen dat we hier staan, maar het voelt alsof er een klap door mijn lichaam schiet. De focus ligt niet meer op de muziek, op de mensen die tegen me aan staan te duwen of het biertje dat in mijn handen ligt, maar om Matthy. Zag hij er altijd al zo goed uit? De gedachten ik niet van me af schudden. Het is alsof er een roze wolk om hem heen zweeft en niets anders meer mijn aandacht kan trekken dan de jongen. Gelukkig weet ik mezelf te herstellen en zwaai ik naar hem. De geur van zijn parfum komt dichter bij, een geur die boven de walm van alcohol, zweet en rook stijgt.

"Ik denk dat ik wel klaar ben om zo naar huis te gaan." Zegt hij. Typisch Matthy, die niet bepaald fan is van overvolle clubs met mensen die foto's willen maken. Matthy leunt naar me toe om tegen me te praten, zijn lichaam tegen die van mij gedrukt en het enige waar ik aan kan denken is hoe graag ik hem wil zoenen. Iets wat nog nooit door mijn hoofd is gegaan, is hetgeen waar ik het meest naar verlang. Ergens van binnen heb ik nog genoeg controle om het niet te doen, maar dat stopt me niet in het dichterbij hem komen staan, op mijn tenen zodat ik niet naar hem toe hoef te schreeuwen. "Zullen we anders zo gaan? We hebben wel genoeg gefilmd denk ik." 

En gelukkig duurt het niet veel langer voordat we buiten staan. En met we? Bedoel ik alleen Matthy en ik. De andere jongens hadden het nog duidelijk te veel naar hun zin om naar huis te willen gaan. Nadat ik mijn jas dicht heb geritst, ga ik weer dicht tegen hem aan staan. Mijn hoofd leunt op zijn schouder en zijn armen gaan om me heen. "Ik heb echt te veel gedronken om nog naar huis te rijden." We zouden eerst met de bus samen teruggaan om vanaf daar naar huis te rijden, maar buiten in de kou is het alleen maar meer voelbaar wat w binnen hebben gedronken. "Dan blijf je toch gewoon bij mij slapen? Pakken we een Uber, gaan we morgen samen naar kantoor." 

In de taxi krijg ik de tijd om verder na te denken over wat er zojuist is gebeurd. Wat heb ik gedaan waardoor ik Matthy ineens in een ander licht ben gaan zien? En als ik naar hem kijk, moet het haast wel wederzijds zijn. Zonder iets te zeggen, had hij mijn hand gepakt en niet meer losgelaten. Veel zeggen we tijdens de rit niet tegen elkaar, Matthy is op zijn telefoon een spelletje aan het spelen en ik kijk al 5 minuten naar dezelfde Instagram post. Ik probeer een manier te bedenken om te vragen wat hij nu voelt, maar er komt weinig zinnigs uit me.

Bij de voordeur staat hij te rommelen met zijn sleutels. Ik hoef niet over zijn schouder mee te kijken om te kunnen concluderen dat hij moeite heeft met het sleutelgat vinden. In de tussentijd kijk ik wat rond. De rust in Ameide is niet te vergelijken met de drukte en het leven dat Eindhoven met zich mee brengt. Het doet me denken aan Matthy, rustig, vertrouwd. "Eindelijk." Hoor ik hem zuchten, waarschijnlijk omdat het nu wel gelukt is. "Mat, kijk!" Ik trek hem de andere kant op, wijzend naar de lucht. En daar is het dan echt, een vallende ster.

"Nu mag je een wens doen." De lach op zijn gezicht is niet te missen. Heel lang hoef ik er niet over na te denken. Dat Matthy de eerste echte stap zet. Zijn hand vast houden en het knuffelen was leuk, maar mijn hart verlangt naar meer. "Jij ook dan, jij hebt hem ook gezien." Even blijft het stil, maar dan pakt Matthy met beide handen mijn gezicht vast en trekt me in een zoen. Als een van de buren nu naar buiten kijkt, vinden ze er vast wat van. Het enige waar ik nu aan kan denken is Matthy.

Als dit Cupido was, heeft hij in ieder geval wel raak geschoten.