alternative universe // bankzitters one shots

High // Mitthy

don't do drugs!!!!!! of doe t veilig
tw: wiet

Milo POV

Drugs is iets wat ik voor het grootste deel achter me heb gelaten. Het is niet alsof ik ooit echt verslaafd ben geweest, maar in het festivalseizoen was het vaker wel dan niet dat we iets gebruikten. De afkeurende blik van Matthy was nooit te missen, maar de groepsdruk en behoefte naar loslaten was altijd groter dan de impact van zijn teleurstelling. Maar met de leeftijd, nam ook de behoefte iets af. Ja, als er een festival was, deed ik zeker niet moeilijk. Maar het snuiven op en een willekeurig thuisfeestje is niet meer gebeurd in lange tijd.

Soms merk ik de behoefte wel. Loslaten op een manier die alcohol niet kan bieden. Zo ook vandaag. Matthy is de hele dag weg voor afspraken en in mijn eentje lig ik in het zonnetje in de tuin. Het perfecte moment voor.... iets wat ik uit mijn hoofd moet zetten. Maar ondanks mijn vele afleidingspogingen, lukt het me niet. En ergens rond 3 uur 's middags besluit ik dat het genoeg is geweest. Boven, verstopt op een plek waarvan ik weet dat Matthy er niet zal kijken, haal ik de joint tevoorschijn. Alsof ik weer 16 ben en het moet verbergen voor mijn ouders. Alsof dit mijn ticket naar een kalmere wereld is.

Eenmaal terug in de zon twijfel ik nog even. Ik weet dat Matthy teleurgesteld zal zijn wanneer hij thuis komt en erachter komt wat ik heb gedaan. Maar ergens in mijn hoofd weegt de behoefte naar stilte zwaarder dan de teleurstelling van Matt. Dus, hij gaat aan. Erg lang duurt het niet voordat de joint opgerookt is en enkel het filter nog op de tafel naast me ligt.

Langzaam vervagen mijn zorgen naar de achtergrond. Mijn onzekerheden, problemen en angsten lijken steeds verder te verdwijnen. Bij vrienden, voor de camera, eigenlijk bijna altijd, houd ik een masker op die moet verbergen wat de opmerkingen met me doen. Ik ben dan niet de ijdelste, maar ook ik kan na een paar minuten in de spiegel gekeken te hebben concluderen dat het gewicht er niet zomaar meer vanaf vliegt, dat mijn haarlijn steeds verder naar achteren gaat en dat ik nooit een poging heb gedaan om nog iets op te bouwen na de Bankzitters.

De eerste hijs doet mijn longen licht branden, maar lang hoeft de pijn niet te huren. Het voelt alsof ik in de eerste en de vijfde versnelling tegelijk staat. Alles gaat langzaam aan me voorbij, tijdsbesef verdwijnt in de achtergrond en gedachten verlaten langzaam mijn hoofd. Maar mijn vingers die langzaam over de rieten stoelleuning glijden, de zon die op mijn gezicht brand en de wind die zacht voorbij blaast, ik ben meer bewust van alles wat mijn lichaam voelt.

Ik ben niet knetter stoned of helemaal van de wereld af. Gewoon prettig high. Als iemand tegen me aan praat, kan ik vast rustig terugbellen. Gelukkig iets wat de jaren ervaring me heeft meegegeven. Pas wanneer de tussendeur open gaat, besef ik me dat Matthy thuis is. Ik wil opspringen, het bierflesje dat is gebruikt als asbak wegzetten en ik moet nog een nieuwe laag deo opspuiten en mijn tanden poetsen en heel veel andere dingen waar ik de kans niet voor krijg zodra de achterdeur open gaat.

"Dacht al dat je hier zou zitten." Even lijkt het alsof hij niks door heeft, maar wanneer hij naar beneden leunt om me een kus te geven kan ik het kwartje haast zien vallen. "Serieus, Milo?" De irritatie in zijn stem is niet te missen. De roze wolk waar ik op zweefde, begint steeds meer een grijze regenwolk te worden. "Ik weet niet waar je het over hebt, lieverd." Gewoon normaal doen dan? "Hou toch op, we hadden afgesproken dat je er mee zou stoppen. Je weet hoe ik me erbij voel." Hij lijkt te twijfelen wat hij moet doen. "Ga naar binnen. De buren hoeven dit niet te weten."

Langzaam sjok ik achter hem aan de woonkamer in. "Ik weet wat we hebben afgesproken. Het was echt niet zoveel. Maar ik moest gewoon even.. vergeten." Probeer ik uit te leggen. Tussen de zwevende gedachten heen blijkt het toch lastig te zijn om een gesprek te voeren met een boze vriend. "Even vergeten? Hoe vaak heb ik de afgelopen dagen gevraagd of het goed ging? Of iets je dwars zat?" "Ja, vaak genoeg, maar wat wil je dat ik zeg? Ja, de opmerkingen zitten me dwars? Ja, ik maak me wel eens zorgen? Het is niet anders dan een paar biertjes drinken." Ik zit achterover geleund op de bank, ik zie dat Matthy heen en weer aan het ijsberen is, maar erg scherp krijg ik het niet. "Kunnen we erover stoppen? Boodschap duidelijk." Ik wil vooral op de bank liggen met een zak chips. "Voor nu houden we erover op, maar als je weer een normaal gesprek kan voeren gaan we verder." En daarmee stormt hij weg en is het gesprek afgelopen.