alternative universe // bankzitters one shots

I think we're alone now // mabbie

dit speelt zich nog af in casa del huts xoxo

Matthy POV:

Binnen was het niet meer vol te houden. De zon heeft de hele ochtend staan branden op de ramen en de felle middagzon maakt het alleen maar ondragelijker. De hele week was op de thermostaat een temperatuur van minimaal 25 graden te lezen en met de huidige weersvoorspelling, zal dat niet snel naar beneden gaan. Raoul is de hitte ontvlucht door naar Lieke te gaan, die wel een werkende airco heeft, en Koen heeft zojuist besloten om bij zijn ouders te vluchten voor de hitte. 

Robbie en ik hebben besloten dat binnen voor een ventilator zitten weinig nut heeft en zijn naar buiten verplaatst. Onder de overkapping, beide met een koud biertje en even voelt het weer verdraagbaar. Mijn moeder had waarschijnlijk een opmerking gemaakt dat het goed is dat ik wat meer vitamine D krijg, maar de enige vitamine D waar ik momenteel aan kan denken is een heel andere. Robbie ligt op de bank tegenover me. De eerste vijf minuten hield hij het vol met zijn shirt aan, maar al snel gooide hij deze op de grond. Hij heeft zijn ogen dicht, gelukkig, waardoor ik ongegeneerd naar zijn ontblote bovenlichaam kan kijken.

De jongens maken met regelmaat grapjes over zijn lichaam, maar wanneer ik hem nu zo zie, weet ik dat er weinig van waar is. Dat hij mijn type is, heb ik een aantal maanden geleden al geconstateerd. Een keer wakker worden van een natte droom over je beste vriend kan gebeuren, maar er komt een punt dat je moet concluderen dat er meer achter zit dan enkel vriendschap. 

Ik hou van zijn lengte, hoe wanneer ik hem een knuffel geef hij precies in mijn armen past. De anderen maken wel eens grappen dat hij dik is, maar voor mij is hij perfect. Zacht, comfortabel, ik weet zeker dat als je met hem in bed ligt, hij een goede knuffelpartner is. 

"Ik ben er klaar mee." De vreedzame stilte wordt door hem onderbroken. "We gaan zwemmen." Ik moet een paar keer knipperen bij zijn suggestie. Natuurlijk is het een goed idee om even af te koelen. Maar gaan zwemmen betekent vooral dat ik ook mijn shirt uit moet doen. Toch kan ik hem geen ongelijk geven en knik ik. "Misschien voelt het dan minder alsof ik levend aan het koken ben." Ik sta op van mijn stoel. "Ik ga even naar boven om mijn zwembroek te pakken dan." 

Robbie schudt zijn hoofd. "We gaan nu zwemmen, niet over vijf minuten." Hij pakt mijn hand en zonder dat ik kan reageren trekt hij me mee naar het zwembad. Wanneer we bij het zwembad zijn, trekt hij zonder twijfel zijn korte broek uit en springt hij in het water. Ik heb geen keus naast zijn voorbeeld te volgen. Snel trek ik mijn broek uit en spring ik hem achterna. 

Wanneer ik weer boven water kom, zie ik de grijns op zijn gezicht staan en zonder dat ik er controle over heb, voel ik er ook een op mijn gezicht komen. Even voelt het alsof we weer kinderen zijn, spelend in het zwembad. Hij spettert mij nat, ik probeer hem onder water te trekken, een paar keer racen we naar de andere kant van het zwembad. 

"Ik kan niet meer." Puf ik. Het zwembad is voor mij ondiep genoeg om te staan, maar Robbie moet blijven trappelen om boven water te blijven. Even houdt hij dat vol, totdat hij naar mij toe gezwommen komt en zijn benen om mijn middel windt. "Ik ben klaar met zwemmen." Zegt hij, zijn kin leunt op mijn schouders en automatisch gaan mijn armen om hem heen.

Ik ben mijn besef van tijd kwijt, verzonken in mijn gedachten totdat Robbie iets naar achteren leunt. Ik verwacht dat hij me los gaat laten, het water uitgaat. Maar zijn benen houdt hij klemvast om me heen. En dan kust hij me. Ik blijf later volhouden dat de rode kleur op mijn wangen is door de zon, maar hij weet zelf ook goed dat dit allemaal door hem is.