alternative universe // bankzitters one shots

Home // Mibbie

Jezus, moeten we nu de hele tijd naar een stel faggots kijken.

Kan Rob niet nog een paar video's verdwijnen.

Like deze comment als je vind dat Rob de nieuwe Mark of Matthijs moet worden en op moet flikkeren.

Hoe gingen de Bankzitters van een voetbalkanaal naar een stel homo's.

De reacties liegen er niet om. Bij deze meest recente video waren ze weer niet mals. Milo heeft me al vaak genoeg verteld dat ik moet stoppen met de reacties lezen en me er niets van aan moet trekken. Makkelijk te zeggen, als er zoveel reacties zijn over hoe underrated Milo is en dat ze niet snappen wat hij met mij doet.

Een paar maanden geleden kwamen we uit de kast voor de kijkers. Het was, ironisch genoeg, Milo die het vooral spannend vond. Hij zou het nooit hardop zeggen, maar ik wist als geen ander hoe erg hij zich zorgen kon maken om de toekomst. De jongens en onze families waren al langer op de hoogte van onze situatie. Eerst waren we gewoon wat closer in de video's. Ik stond wat meer tegen hem aangeleund, hij hield zijn hand op mijn rug. Op een gegeven moment hadden we op onze eigen Instagram-accounts een post gemaakt.

Naast me is Milo nog aan het werken. Een social media post, denk ik. Veel focus heb ik niet meer. Schijnbaar begint het op te vallen dat ik naar hem staar. "Lukt het een beetje?" Milo draait zich naar me toe. Met zijn bureaustoel rolt hij dichterbij. Ik krijg het niet eens voor elkaar om te liegen dat het gaat. Zijn ogen gaan naar mijn scherm, waar hij nu zeker de reacties leest die ik net ook las.

"Ik zei toch dat je de reacties niet moest lezen." Zucht hij zachtjes, hij trekt me uit zijn stoel en op zijn schoot. "Ik weet het. Maar Koen had gezegd dat er wat grappige reacties tussen stonden.. en toen bleef het maar komen." Ik leun tegen zijn borst aan en trek zijn armen om me heen. Lang heb ik me wat aangetrokken van de grapjes over het lengteverschil, maar ik ben het steeds meer gaan waarderen.

"Dit zijn een stel kinderen die geen idee hebben wat ze aan het doen zijn. Je weet zelf hoe belangrijk je bent voor de Bankzitters... en voor mij." Hij kust me. In de verte hoor ik iemand kokhalsgeluiden maken, maar ik negeer het. Van hun kan ik de grapjes hebben. "Dat is makkelijk te zeggen als je niet degene bent waar ze constant grappen over maken." Milo trekt me iets terug en kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Moet ik je herinneren aan de spektiek en kaal worden grappen?" Milo heeft gelijk. Hij weet als geen ander hoe het is.

Met tegenzin ga ik weer van zijn schoot af. Het liefste was ik de hele dag in zijn armen blijven liggen, maar facturen betalen zichzelf niet en die moeten afgrond zijn voor vanavond. Het duurt niet veel langer voordat Milo opstaat en zegt dat hij alvast naar huis gaat. "Ik heb zin om even een rondje te lopen en heb toch geen concentratie meer." Zegt hij wanneer hij me een kus geeft, voordat hij verdwijnt richting de deur.

Veel langer dan hem houd ik het niet vol. Ik prop mijn spullen in mijn tas en stap op de fiets richting ons huis. Buiten zie ik dat de gordijnen van het appartement gesloten zijn. Met een frons op mijn gezicht stap ik het gebouw binnen. Ik ben vrij zeker dat ik ze open had gemaakt vanochtend. Wanneer ik de deur van het apartement open maak, krijg ik niet eens de kans om te roepen dat ik thuis ben. De woning is gevuld met muziek, de geur van eten is duidelijk en wanneer ik naar binnen stap zie ik dat de lichten gedempt zijn.

"Ben ik jarig? Heb ik iets gemist?" Vraag ik, wanneer ik Milo aantref in de keuken. Hij tilt me zonder moeite op om me op het aanrecht te zetten. "Ik had gewoon zin in een avondje samen." Hij haalt zijn schouders op. "Mag ik mijn vriendje niet laten weten hoe leuk ik hem vind?" Mijn benen sla ik om zijn middel heen en ik trek hem in een knuffel. "Ik wilde zeggen dat dit fijn thuiskomen is, maar overal waar jij bent is een beetje thuis."