alternative universe // bankzitters one shots

Wish you were gay // Koebbie

ngl deze is een beetje whack maar had al 600 woorden geschreven dus dacht.. kan het ook niet verwijderen nu. sorry babes xoxo

Koen POV:

"En daarmee is Raoul de winnaar van de dertiende eetwedstrijd!" Matthy sluit snel de video af, voordat de camera's weer uitgaan. Onmiddellijk zak ik onderuit in mijn stoel. Twee rondes geleden ben ik al afgehaakt bij het moeten eten van een blik onopgewarmde ragout en hoewel het gezellig is met de jongens, valt kijken hoe zij zichzelf volproppen met eten niet bepaald mijn hobby. Omdat er verbouwingen zijn op kantoor, filmen we vandaag in mijn huis. Gelukkig valt de hoeveelheid rotzooi van een eetwedstrijd altijd redelijk mee, dus gaat op het opruimen redelijk snel.

"Kunnen jullie even het afval hierin flikkeren? Dan hoef ik het zo meteen niet meer te doen." Ik druk een vuilniszak in Milo zijn handen en ook Matthy en Raoul helpen met opruimen. De enige die blijft zitten op zijn stoel, met zijn hoofd in zijn handen is Robbie. "Gaat het?" Na een paar minuten heb ik door dat het toch niet zo goed gaat. Met een zucht schudt hij zijn hoofd. "Ik weet niet wat jullie hebben gedaan, maar de combinatie van de vodka en olijven vallen niet zo lekker." En dat het niet goed gaat is niet te missen. Hij is lijkbleek, heeft de laatste paar minuten geen woord gezegd terwijl hij altijd de spraakzame is. "Ga anders op de bank liggen. De andere jongens gaan zo, maar op deze manier kan je niet rijden." 

Het duurt niet lang voordat de andere jongens naar huis zijn en het alleen nog maar Robbie en ik in dit huis in. Vanuit de keuken kijk ik naar Robbie, die nog steeds op de bank ligt met een deken over zich heen getrokken. Zelfs ziek krijgt hij het voor elkaar om de vlinders in mijn buik op hol te laten slaan. Veel kan ik er niet mee, want als iemand de definitie is van heteroseksueel is het Robbie wel. Nog nooit was er een teken dat hij wellicht voor mij iets zou voelen. Met twee kopjes thee loop ik richting de bank. "Hoe voel je je?" "Niet meer alsof ik over mijn nek kan gaan ieder moment." 

Samen we eindigen we op de bank. Met Robbie zijn hoofd op mijn schoot en een film op de televisie waarvan ik niet eens weet waar het over gaat. Met het zachte gesnurk dat van mijn schoot afkomt, lijkt het ook niet alsof Robbie veel interesse heeft in de film. Met mijn vingers ga ik zachtjes door zijn haar heen. Op momenten zoals dit ontstaat er weer een sprankje hoop. Hoop dat hij dezelfde gevoelens heeft als ik en dat er een toekomst voor ons in zit. Het is naïef en vooral heel erg sneu, maar ergens blijft de deur op een kiertje staan.

De vriendschap tussen mij en Robbie is anders dan die met de andere jongens. De meeste mensen houd ik op afstand, ver van me vandaan om ervoor te zorgen dat ze niet zien wie de echte Koen is. Voor een langere tijd was dat mijn strategie, maar het lijkt alsof Robbie dwars door deze muren heen gewalst is en een plek in mijn hart gevonden heeft. We spenderen veel tijd samen en wanneer we niet samen zijn, zijn we wel aan het bellen, Whatsappen of iets anders. Vaak genoeg worden we door vrienden een oud getrouwd stel genoemd, maar iets in hem houdt het altijd tegen. 

Wanneer ik weer naar hem kijk, zie ik dat hij op zijn telefoon zit. Even denk ik om te kijken hoever het naar huis rijden is, maar dan pas besef ik me waar ik naar zit te kijken. Het is Tinder, tientallen profielen van meisjes die waarschijnlijk geen idee hebben hoeveel leuker hij in het echt is dan de digitale persoonlijkheid die zijn kennen. Een steek van jaloezie schiet door me heen, waarom moet hij zo lang blijven zoeken wanneer ik zo dichtbij ben.