alternative universe // bankzitters one shots

Black Friday // Mabbie

weer een verzoekje en toen ik het nummer hoorde dacht ik echt 'hell yes letsgo'. deze is echt langer dan ik had gepland maar vond een deel 2 ook niet passend

Matthy POV:

Dat ik een gelimiteerde sociale batterij heb en dat ik mezelf prima kan vermaken is ondertussen welbekend. Ik ben graag thuis, in mijn eentje of alleen met Robbie, geniet van de stilte en wanneer we een lange dag zijn, ben ik blij wanneer de deur achter me weer op slot kan. Het duurde niet lang voordat de jongens erachter kwamen dat ik graag tijd voor mezelf heb en het samenwonen heeft dat bevestigd. Het gebeurde vaak genoeg dat ik de hele dag alleen op mijn kamer zat.

Vaak is alleen zijn iets vreedzaams, iets wat rust meebrengt. Maar er zijn ook dagen wanneer de stilte van kalmerend naar zorgwekkend gaat. Wanneer ik iemand om me heen moet hebben die laat zien dat er nog wel lichtpuntjes zijn. Robbie heeft de afgelopen jaren zijn best gedaan om te laten zien dat het niet allemaal erg hoeft te zijn, maar soms zijn er depressieve periodes waar hij me ook niet meer uit kan halen.

De afgelopen week heb ik vakantie opgenomen. We hadden genoeg video's gemaakt dat ik het kon permitteren om even vrij te nemen. De eerste dag had ik de doelstelling om ook leuke dingen te gaan doen. Maar ondertussen is het dag vijf waarin ik alleen in het donker op de bank of in bed lig. Mijn telefoon raak ik amper aan. Ieder berichtje wat ik binnen zie komen voelt als een verplichting. Ik voel een schuldgevoel richting Robbie, maar de drempel ligt te hoog om de telefoon op te pakken en te vragen of hij langs wil komen.

Mijn hoofd zit vol met negatieve gedachten en ik weet niet hoe ik eruit moet komen. Ben ik wel goed genoeg voor de Bankzitters, zijn mijn ouders nog trots op me, vind Robbie me op deze manier nog leuk? Robbie, het zonnetje in huis die altijd leven in de tent brengt. Robbie, die iedereen kan laten lachen en iedereen zijn vriend kan zijn. Robbie, de enige persoon die ik kan hebben wanneer het slecht met me gaat. Hij is het omgekeerde van wat ik ben en het baart me zorgen.

Ik ben net weer van mijn bed naar de bank verplaatst met een kop thee wanneer ik de deurbel hoor gaan. Ik wil blijven liggen en doen alsof het nooit gebeurd is. Niemand moet me zien in deze staat. Kleren die ik al langer aanheb dan ik durf toe te geven, wallen onder mijn ogen ondanks de vele hoeveelheid slaap. Ik ben aan het verdrinking en ik weet niet hoe ik naar boven moet zwemmen. Na de derde keer dat de bel gaat, sta ik dan toch op. Moeizaam loop ik richting de deur en haal ik deze van het slot. Robbie.

"Jezus, ik begon echt te denken dat je hier dood binnen lag." Zegt hij. Op zijn blik is de teleurstelling te zien. Hij is teleurgesteld dat dit zijn vriend is, ik weet het zeker. Ik kan niets zeggen. De tranen wellen op in mijn ogen en ik breek. De emoties die ik de afgelopen dagen binnen heb proberen te houden komen eruit. "Het spijt me." Stotter ik door het huilen heen. Het duurt niet lang voordat Robbie me in een knuffel trekt. "Je leeft nog, dat is het belangrijkste." Deze week dacht ik dat het enige wat ik wilde alleen zijn was, maar nu ik Robbie weer bij me heb, voelt het alsof ik eindelijk weer compleet ben. "Kom, we gaan naar binnen, dan ga jij je klaarmaken en dan gaan we wat leuks doen." Twijfelachtig knik ik. "Het is echt een teringzooi binnen." Verontschuldig ik me. Hij haalt zijn schouders op. "Heb ik ook wat te doen terwijl jij gaat douchen." 

Onder de douche ontwijk ik de spiegel. Mijn eigen reflectie is pijnlijk en confronterend. Vaak hoop ik dat ik iets van Robbie zijn vrolijkheid in me kon hebben, zijn zelfverzekerdheid. Toen ik verliefd werd op hem, verwarde ik mijn gevoelens vaak met jaloezie. Ik wilde niet met hem zijn, ik wilde hem zijn. Het duurde maanden voordat ik accepteerde dat ik wel echt verliefd was.

Wanneer ik weer beneden kom, zie ik dat de woonkamer in een betere staat is dan deze de afgelopen week is geweest. De vuile vaat staat in de vaatwasser, voedselverpakkingen zijn opruimt en ik kan zelfs weer het merendeel van de vloer zien. "Dit was echt niet nodig, lief." Nu ik mijn tanden weer heb gepoetst, durf ik hem dan eindelijk een kus te geven. "Alles voor jou. Doe je schoenen aan, ik heb gereserveerd in een restaurant. De andere jongens gaan vanavond een drankje doen 's avonds, maar we kunnen wel kijken of je daar zin in hebt of gewoon even wilt knuffelen." 

Het restaurant was rustig. Ik betwijfel niet dat Robbie het er ook op heeft uitgezocht. De muziek staat zachtjes aan, de bediening komt niet om de twee minuten om te vragen of we nog iets nodig hebben. Door de gezelligheid aan tafel heb ik wel het gevoel dat we door naar de jongens kunnen gaan om met hun af te spreken. Ik stel voor om zelf terug te rijden, zodat Robbie ook een drankje kan doen. Depressieve gevoelens en alcohol zijn een gevaarlijke combinatie waar ik mezelf het liefste zo ver mogelijk vandaan hou. 

 Bij het terras, blijkt dat mijn verwachtingen duidelijk anders zijn dan de realiteit. Rond de tafels zitten niet alleen de andere jongens, maar ook een hoop anderen. Stefan, Sean, Frank, mensen die ik niet ken en de enige stoelen vrij lijken zo ver als het maar kan uit elkaar te zitten. "Weet je zeker dat je het goed vind" Ik wil nog niet meer drama creëren dan nodig is, dus ik stem in. 

De hele tijd kijk ik vol jaloezie naar Robbie. Hoe goed ik me net voelde, hoe erg ik nu voel dat ik weer aan het leeglopen ben. Ik zit gelukkig tussen Koen en Milo in, waardoor ik wel ben bij mensen die het begrijpen als ik wat stiller ben. Robbie daarentegen is als een vis in het water. Hij praat met iedereen, er staat constant een lach op zijn gezicht. De jaloezie komt alsmaar hoger en hoger en met de minuten die door tikken, wil ik liever naar huis. Na nog geen uur gezeten te hebben, excuseer ik mezelf kort.

Op de wc's komt alles er weer uit. De tranen lopen over mijn gezicht en mijn ademhaling loopt steeds moeizamer. Ik weet niet hoelang ik er verstopt zit, wanneer ik een klop op de deur hoor. "Mat, zit je hier?" Robbie. Even twijfel ik of ik doe alsof ik er niet ben, maar uiteindelijk haal ik hem dan toch van het slot af. Wanneer hij me ziet, begrijpt hij gelukkig wat er aan de hand is. "Kom, we gaan naar huis. Morgen weer een dag. Ik zeg wel dat er iets van het eten niet zo lekker gevallen is." Hij veegt de tranen van mijn wangen af. "Komt allemaal goed, beloofd." En aan die belofte houdt hij zich altijd.