Το αγρίμι

14. Στους αμπελώνες

Ο χώρος διαμονής μας δεν ήταν ακριβώς δίπλα στη βίλα. Επρόκειτο για ένα ράντζο πεντακόσια μέτρα μακριά. Ήταν ένα απλό αλλά ευρύχωρο κτίριο με δωμάτια σαν πανδοχείο και κοινόχρηστους χώρους, όπως κουζίνα, μπάνιο και ένα μικρό σαλόνι.

Δίπλα στο ράντζο υπήρχαν και στάβλοι, άλλωστε στα παλιά χρόνια, ήταν δουλειά των υπηρετών να φροντίζουν τα ζώα. Αυτή τη στιγμή, ο στάβλος είχε μονάχα ένα μεγάλο καφέ άλογο. Παρόλο που δεν μπορούσα να το δω, άκουγα τους βηματισμούς και τα χλιμιντρίσματά του.

Αφήσαμε το βαν σε μια άκρη και ένας μεσήλικας άντρας γύρω στα πενήντα με εξήντα μας περίμενε στην πόρτα. Ήταν ελάχιστα κοντός και ελαφρώς παχουλός με μία προχωρημένη φαλάκρα και ένα αραιό μούσι γύρω από το πρόσωπό του.

-«Επιτρέψτε μου να συστηθώ. Ονομάζομαι Πέδρο Γκονζάλες. Είμαι ο επιστάτης του ράντζου και υπεύθυνος για τους αμπελώνες. Από εμένα θα παίρνετε οδηγίες και αν χρειαστείτε κάτι, θα πρέπει να απευθυνθείτε ξανά σε εμένα.»

-«Χάρηκα πολύ, κ. Γκονζάλες. Ονομάζομαι Κλεμέντε Λόκας. Αυτή είναι η σύζυγός μου Ζαφειρία Λόκας και η κόρη μου Παλόμα Λόκας. Αυτή εδώ είναι μια οικογενειακή φίλη, Βαλεντίν Στίβενς.» έκανε τις συστάσεις ο κ. Κλεμέντε και ο επιστάτης έριξε το βλέμμα του πάνω μου επειδή ξεχώριζα από μακριά ότι δεν ήμουν ισπανικής καταγωγής.

-«Αυτή τη στιγμή, δουλεύουν δέκα άτομα στους αμπελώνες και μαζί με εσάς δεκατέσσερις. Θα ξεκινήσετε αύριο κιόλας. Έχετε πείρα;» ρώτησε.

-«Μάλιστα. Έχουμε δουλέψει ξανά σε αμπέλια. Μόνο η Βαλεντίν είναι καινούργια, αλλά θα της δείξουμε.» αποκρίθηκε ο κ. Κλεμέντε και ο επιστάτης έγνεψε θετικά.

Έπειτα, άνοιξε την πόρτα του ράντζο για να μας οδηγήσει στα δωμάτιά μας. Το ζεύγος Λόκας έλαβε το δικό του δωμάτιο και εγώ με την Παλόμα θα μοιραζόμασταν άλλο ένα.

-«Οι εργάτες είναι κατά κύριο λόγο άντρες. Παρόλο που είναι όλοι τους καλά παιδιά, καλύτερα να προσέχετε, δεσποινίδες μου.» απάντησε ο Πέδρο αφήνοντάς μας στο δωμάτιό μας.

Επιτέλους μπορούσα να μπω για ένα μπάνιο. Ακόμη με ζόριζε η ζέστη που έζωνε τη χώρα σαν αιμοβόρο φίδι.

Βγαίνοντας από το μπάνιο, είδα το βλέμμα της Παλόμα να χαμηλώνει από ντροπή, όταν με είδε να βγαίνω ημίγυμνη. Ήταν αρκετά αθώα ή ίσως ο τρόπος ζωής της να της είχε δώσει αυτόν τον χαρακτήρα. Οι Ρομά είχαν αυστηρές πεποιθήσεις όσον αφορούσε τις γυναίκες.