Το αγρίμι

52. Η αποπλάνηση της Σειρήνας

  Όταν το κινητό μου χτύπησε, ήταν εννέα το πρωί. Σήκωθηκα για ένα ντους αφού πρώτα ελευθερώθηκα από την αγκαλιά του άντρα που κοιμόταν δίπλα μου.

Αυτή η τρέλα είχε συνεχιστεί. Ο Μάρτιν Αλβάρεζ ερχόταν συχνά-πυκνά είτε από τη γκαλερί που δούλευα, είτε από το σπίτι και σαν ξαναμμένοι έφηβοι πέφταμε στο κρεβάτι χωρίς να νοιαστούμε για τις συνέπειες των πράξεών μας.

Φυσικά, η Σοφία δεν ήξερε τίποτα. Δεν τολμούσα να της πω τίποτα. Ο Μάρτιν απλά «επαναστατούσε» με αυτόν τον τρόπο ενάντια σε αυτόν τον γάμο. Ήθελε να νιώσει ελευθερία πριν υποταχθεί στις βουλές άλλων.

Αυτό που είχαμε δεν ήταν υγιής σχέση. Δεν ήταν καν σχέση, μονάχα μια σαρκική εκτόνωση και των δύο. Τα κορμιά μας ταίριαζαν απίστευτα σε αυτόν τον τομέα και οι στιγμές μαζί του ήταν ονειρικές. Όμως το όνειρο κρατούσε όσο ήταν υψηλά η λίμπιντο και όσο η αδρεναλίνη έφθανε στο κόκκινο. Μόλις ερχόταν το πρωί, ο καθένας έπαιρνε το δρόμο του.

Βγαίνοντας από το μπάνιο, το κινητό μου χτύπησε. Ήταν από τη γκαλερί για ένα θέμα δουλειάς. Όμως ο Μάρτιν είχε επίσης ξυπνήσει και κατευθυνόταν στο μπάνιο.

Ετοίμασα ένα απλό πρωινό μαζί με καφέ και οι δυο μας τρώγαμε σιωπηλοί. Κάθε τόσο τα μάτια του έπεφταν πάνω μου με πονηράδα και σπίρτο αλλά δεν έλεγε τίποτα.

-«Ο πατέρας φεύγει για επαγγελματικό ταξίδι σε μερικές μέρες. Θέλεις να έρθεις στη βίλα;» ρώτησε και συνοφρυώθηκα.

-«Γιατί;» ρώτησα αιφνιδιασμένη.

-«Μα για να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί.» απάντησε με λαχτάρα.

Όμως μπορούσα να καταλάβω από πού πήγαζε όλος αυτός ο κάλπικος ενθουσιασμός. Ο γάμος του είχε οριστεί για αρχές της άνοιξης. Είχε το πολύ ενάμιση μήνα ελευθερίας.

-«Το σπίτι μου είναι δίπλα στο σπίτι των Ναβάρο.» αποκρίθηκε και σούφρωσα τα φρύδια μου. Έκανα μια σκέψη καθώς στο τηλεφώνημα που είχα μόλις λάβει, μιλούσα με έναν δημοσιογράφο που δούλευε σε ένα περιοδικό της περιοχής και ήθελε να συζητήσει μαζί μου.

-«Γνωρίζεις κάποιο περιοδικό Tesoro;» ρώτησα αλλά έγνεψε αρνητικά. Ο δημοσιογράφος εκείνος περίμενε την απάντηση μου για την ημερομηνία της συνάντησης. Ίσως να ήταν μια ευκαιρία.

-«Θα έρθω.» αποκρίθηκα μετά από λίγο και είδα ένα πλατύ και χαρούμενο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του και την ίδια στιγμή χοροπήδησε η καρδιά μου.