Το αγρίμι

72. Το πείσμα του αγριμιού

Η μέρα δεν πήγαινε πολύ καλά από το πρωί. Όταν σηκώθηκα και εκείνη είχε φύγει για τη δουλειά νωρίτερα καθώς έπρεπε να προλάβουν την τύπωση του τεύχους, μία περίεργη αίσθηση εκνευρισμού αλλά και νευρικότητας με κατέλαβε.

Πριν φύγω για τη δουλειά στην Τζιρόνα, την πήρα στο τηλέφωνο και μου μίλησε βιαστικά. Υποσχέθηκε ότι τώρα που θα τυπωθεί το τεύχος, θα επανορθώσει που έφυγε χωρίς να με χαιρετίσει με ένα αισθησιακό μπάνιο το βράδυ.

Έπειτα, η Ρενάτα με σταμάτησε στην πόρτα. Ήθελε να με αποχαιρετίσει και να με ευχαριστήσει για την φιλοξενία μου. Το πόδι της ήταν εντάξει. Θα περνούσε πρώτα από τον εκδοτικό οίκο να μιλήσει για δουλειές με τη Βαλεντίν και έπειτα θα έφευγε για Μαδρίτη.

Στο γραφείο, στη Τζιρόνα είχα μια κακή αδικαιολόγητη διάθεση. Όλο προβλήματα ξεπετάγονταν με συνεργάτες και προμηθευτές. Είχα εκνευριστεί αρκετά σε σημείο, να χρειαστεί να με κατσαδιάσει η Λεάνδρα.

Με τη βία δούλεψα για την υπόλοιπη μέρα και τελικά, η Λεάνδρα με έδιωξε μόλις τέλειωσε το ωράριο. Δεν είχε νόημα να κάνω υπερωρίες με αυτήν την διάθεση.

Χρειαζόμουν λίγο λιγότερο από την ώρα να φθάσω σπίτι. Ήταν αργά το απόγευμα και από στιγμή σε στιγμή θα άρχιζε να πέφτει το δειλινό. Ίσως έφθανα σπίτι την ίδια ώρα που θα τέλειωνε και εκείνη. Φέρνοντας στο μυαλό μου το ζεστό μπάνιο που θα παίρναμε μαζί, ο εκνευρισμός μου άρχισε να καταλαγιάζει.

Φθάνοντας έξω από τη βίλα, δεν είδα πουθενά το μηχανάκι που συνήθως χρησιμοποιούσε για να πηγαίνει στη δουλειά, κάτι που σήμαινε ότι δεν είχε επιστρέψει. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα στη βίλα.

Εκείνη την στιγμή, ο Αντρέ μιλούσε στο τηλέφωνο και θυμήθηκα ότι το κινητό μου είχε μείνει από μπαταρία, κάτι που με είχε εκνευρίσει όταν το συνειδητοποίησα, στο δρόμο της επιστροφής.

Όταν ο Αντρέ έκλεισε το τηλέφωνο, ήταν έτοιμος να πάρει ένα νούμερο, όταν άκουσε τα βήματά μου.

-«Κύριε, θα σας έπαιρνα μόλις τώρα.»

-«Τι συμβαίνει;»

-«Κάτι τρομερό έγινε στην κυρία!»

-«Στην Βαλεντίν!!! Τι έγινε;!»

-«Με ενημέρωσαν ότι το κτίριο έπιασε φωτιά και εκείνη είναι ακόμη μέσα.»

-«Τι πράγμα;!!!» αναφώνησα.

Την ίδια στιγμή, το αίμα μου άρχισε να βράζει μέσα στο στήθος και την στιγμή που ήμουν έτοιμος να κάνω ένα βήμα, σωριάστηκα στο έδαφος λες και τα πόδια μου δεν με σήκωναν.