Το αγρίμι

56. Χωρίς μνήμη

Δεν ήταν πολλή ώρα που είχα έρθει από το νοσοκομείο εξαιτίας του Ξαβιέ και τώρα είχα επιστρέψει ξανά. Οι γιατροί είχαν παραλάβει τον Ενρίκε, τον Μάρτιν και τη Ρενάτα, ενώ κάποιοι γιατροί παρέλαβαν και εμένα καθώς είχα ένα έγκαυμα στην πλάτη.

Όσο με φρόντιζαν οι γιατροί, η Λεάνδρα, ο Χοσέ, ο Λορέντζο και η Εβίτα έφθασαν στο νοσοκομείο μέσα στην αγωνία και τον πανικό. Η Εβίτα όρμησε στην αγκαλιά μου με δάκρυα στα μάτια.

Οι υπόλοιποι άρχισαν να ρωτούν λεπτομέρειες τόσο για τη φωτιά όσο και για τον Ενρίκε. Δεν ήξερα να τους πω για την φωτιά, αλλά ο Ενρίκε βρισκόταν με τους γιατρούς και δεν είχα νέα ακόμη.

Ενημέρωσα τη Λεάνδρα ότι η Ρενάτα ήταν επίσης θύμα της φωτιάς μαζί με τον Μάρτιν Αλβάρεζ. Έμεινε έκπληκτη για μια στιγμή, ενώ με το κινητό της κάλεσε τη θεία Μάρτα.

Όλοι περιμέναμε πλέον στην αίθουσα αναμονής να μάθουμε νέα για εκείνους τους τρεις με αγωνία.

Τελικά, οι γιατροί ήρθαν να μας ενημερώσουν. Ο Μάρτιν είχε μόνο εισπνεύσει καπνό και είχε τραυματίσει το λαιμό και τον φάρυγγα αλλά με αγωγή θα γινόταν καλά. Η Ρενάτα είχε σπάσει τον αστράγαλό της ενώ ο καπνός είχε επίσης εισέλθει στα πνευμόνια της. Λίγο ακόμη και θα πέθαινε από ασφυξία αλλά οι γιατροί την σταθεροποίησαν.

Όσο για τον Ενρίκε, το τραύμα στο κεφάλι του φαινόταν σοβαρό. Οι γιατροί είχαν επίσης σταθεροποιήσει την κατάστασή του, αλλά έπρεπε να ξυπνήσει για να τον διαγνώσουν.

-«Βαλεντίν, επέστρεψε στη βίλα. Είσαι ένα μάτσο χάλι και εσύ. Ξεκουράσου και έρχεσαι αύριο. Θα μείνουμε εμείς με τον Ενρίκε.» αποκρίθηκε η Λεάνδρα όμως δεν ήθελα να τον αφήσω. Ο Ξαβιέ είχε δίκιο. Η ζωή ήταν μικρή και απρόσμενη. Μέσα σε μια στιγμή μπορούσαν να γκρεμιστούν όλα.

Αρνήθηκα να φύγω και δεν επέμειναν. Αντίθετα, έστειλα τη Λεάνδρα πίσω στο σπίτι μαζί με τον Λορέντζο και το Χοσέ να αναλάβουν την κατάσταση. Η Εβίτα έμεινε μαζί μου. Δεν άφησε λεπτό το πλευρό μου, ενώ μου κρατούσε το χέρι.

Ο Ενρίκε βρισκόταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας οπότε εγώ απλά περίμενα στην αίθουσα αναμονής. Η αγωνία και ο φόβος είχαν τυλίξει την ψυχή μου. Απόψε λίγο έλειψε να χάσω τα πάντα, γιατί αυτό ήταν ο Ενρίκε. Τα πάντα μου!

Καυτά δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου και σχημάτιζαν μαύρα αυλάκια στα μάγουλά μου καθώς ήμουν ακόμη λερωμένη και μουντζουρωμένη. Τώρα που είχαν χαλαρώσει τα νεύρα μου, ξέσπασα σε κλάματα και η Εβίτα με έσφιξε στην αγκαλιά της.