Το αγρίμι

27. Επισκέψεις

    Μετά την επιστροφή μας από τις τριήμερες διακοπές μας στον Πάλαμος, είχα χάσει τη διάθεσή μου για δουλειά και δεν ήταν εξαιτίας της ανεμελιάς των διακοπών, αλλά εξαιτίας της.

Από τη στιγμή που επιστρέψαμε, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τα λόγια της. Περίμενε τη βίζα της προκειμένου να φύγει. Ο μόνος λόγος που έμενε εδώ ήταν επειδή δεν είχε επιλογή. Δεν είχε βίζα και άλλα έγγραφα ταυτοπροσωπίας.

Η σκέψη απλά με θύμωνε και με εκνεύριζε και απλά μαρτυρούσε για άλλη μια φορά, ότι δεν είχα κάνει λάθος. Ήταν μια γυναίκα που μπορούσε να τα παρατήσει όλα και να φύγει. Ίσως και να το έκανε αν δεν είχε ανάγκη. Εκείνη σκεφτόταν πώς να φύγει μακριά μου, ενώ εγώ τρελαινόμουν και έχανα τον έλεγχο κάθε φορά που την αντίκριζα.

Για εκείνη δεν ήμουν παρά μόνο μια περιπέτεια που σίγουρα θα ξεχνούσε μετά από μερικές μέρες. Όμως είχα κάνει λάθος. Δεν έπρεπε να παρασυρθώ από εκείνη τη δίνη. Δεν έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου εκτεθειμένο μπροστά της.

Γέμιζα το ποτήρι με το ουίσκι που κρατούσα για πολλοστή φορά. Έπινα για να μουδιάσω αυτόν τον θυμό και να σβήσω τη λαίλαπα που με έκαιγε σύγκορμο. Όμως πετύχαινα το αντίθετο. Οι σκέψεις μου απλά έτρεχαν σε εκείνη και η ψυχή μου γινόταν στάχτη στη συνειδητοποίηση ότι δεν νοιαζόταν.

-«Γιατί είσαι ξανά σε αυτά τα χάλια;» ρώτησε ο Χοσέ μερικές μονάχα μέρες μετά από εκείνο το τριήμερο.

Είχα αφήσει τις τρίχες να μεγαλώσουν στο σαγόνι μου ενώ μαύροι κύκλοι είχαν σχηματιστεί κάτω από τα μάτια μου από την έλλειψη ύπνου καθώς το βράδυ έπινα. Έπινα και την σκεφτόμουν.

Δεν απάντησα στην ερώτηση του Χοσέ. Όμως εκείνος κάθισε απέναντί μου με ένα σοβαρό βλέμμα.

-«Θα επαναλάβεις ότι έγινε με την Καμίλα; Μπορούσα να δικαιολογήσω την πρώτη φορά καθώς έπεσες στην παγίδα του έρωτα σαν πρωτάρης, όμως τώρα τι; Δεν έμαθες από προηγούμενες εμπειρίες;» αποκρίθηκε.

Έσφιξα το ποτήρι στο χέρι μου και μαζί του και τα δόντια μου. Δεν ήμουν τόσο αδύναμος. Δεν έπρεπε να κυλήσω ξανά στο βούρκο του σκοταδιού και της κατάθλιψης. Ήταν διαφορετικά τώρα. Η σχέση εκείνη δεν είχε προχωρήσει. Δεν είχε γίνει βαθιά και ουσιώδης.

Δεν ήταν αληθινή....

Ήπια μονορούφι το ουίσκι και καθώς μου έκαιγε το λαιμό, καιγόταν και η ψυχή μου.