Το αγρίμι

22. Αχαλίνωτο πάθος

Βρισκόμουν στα βόρεια δάση της Καταλονίας μαζί με τον Χοσέ και τον Λορέτζο. Είχαμε οργανώσει μέρα κυνηγιού, κάτι που κάναμε συχνά πριν κλειστώ στον εαυτό μου και στη βίλα. Όμως ο Χοσέ έθιξε το θέμα ξανά πριν λίγες μέρες και τελικά δέχτηκα.

Μετά από δύο χρόνια, δεν είχα χάσει τη φόρμα μου. Το σημάδι μου ήταν το ίδιο ζηλευτό από τον Χοσέ και τον ξάδερφό μου. Κυνηγούσαμε μπεκάτσες και άλλα πουλιά. Δεν ήταν εύκολοι στόχοι αλλά κάτι καταφέρναμε.

Είχαμε ξεκινήσει νωρίς τα ξημερώματα όσο ο ήλιος ήταν ακόμη αδύναμος.

Όμως το κυνήγι ήταν ένας καλός τρόπος να εκτονώσω ότι ένιωθα τις τελευταίες μέρες, ότι και να ήταν αυτό.

-«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ξαφνικά ο Χοσέ.

-«Τι να συμβαίνει δηλαδή;» ρώτησα ξανά.

-«Φαίνεσαι αγχωμένος και νευρικός. Φαίνεσαι σαν να θέλεις να εκτονώσεις κάτι. Πάλι την Καμίλα σκέφτεσαι;»

-«Δεν θα σπαταλήσω άλλο χρόνο από τη ζωή μου για εκείνη την γυναίκα.» απάντησα.

-«Τότε;»

-«Δεν συμβαίνει τίποτα.» απάντησα ξανά και προχώρησα μερικά βήματα μακριά του. Ο Χοσέ ήταν αλεπού και δεν θα αργούσε να εντοπίσει την περίεργη συμπεριφορά μου.

Τον παρατηρούσα που είχε πιάσει ψιλή κουβέντα με τον Λορέντζο τάχα για τη δουλειά του, αλλά τον «ψάρευε» προκειμένου να αποκλείσει το ενδεχόμενο να ήμουν νευρικός εξαιτίας του κτήματος. Ήταν επιδέξιος δικηγόρος και έπρεπε να του το αναγνωρίσω.

-«Πάντως χαίρομαι που ο Ενρίκε αρχίζει να επανέρχεται.» αποκρίθηκε ο Λορέντζο.

Ήταν ελάχιστα μικρότερος από εμένα και ήταν αρκετά έξυπνος και ικανός. Ήταν υπεύθυνος του αποστακτηρίου. Σπούδασε οινολόγος, κάτι στο οποίο τον βοήθησε ο πατέρας μου, καθώς ο δικός του πατέρας είναι άφαντος.

Ο θείος Ραούλ ήταν ένας εκκεντρικός χαρακτήρας που δεν ταίριαξε από την αρχή με τους κανόνες και τις αρχές των Ναβάρο. Μόλις ενηλικιώθηκε, επαναστάτησε και άφησε το σπίτι του και κάθε δικαίωμα στην περιουσία. Αυτό εξόργισε τον παππού και τον αποκλήρωσε.

Για χρόνια ήταν εξαφανισμένος μέχρι που κάποια στιγμή, ο παππούς έμαθε ότι είχε παντρευτεί μία απλή χωριατοπούλα από τις περιπλανήσεις του και είχε αποκτήσει και παιδί.

Όταν όμως η μητέρα του Λορέντζο πέθανε, ο πατέρας του απλά δεν μπορούσε να μεγαλώσει το παιδί και ζήτησε χάρη από τον πατέρα μου. Ο Λορέντζο που είχε μεγαλώσει με άλλη ανατροφή, δεν έχει υιοθετήσει το αυστηρό ταμπεραμέντο των Ναβάρο.