Το αγρίμι

48. Η λάμψη της επιτυχίας

    Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπαιρνα μέρος σε κάτι τέτοιο. Ήμουν μια απλή αρθρογράφος και φωτογράφος. Δεν περίμενα ότι θα είχα ποτέ την ευκαιρία να παρευρεθώ ποτέ σε απονομή βραβείων δημοσιογραφίας και πόσο μάλλον σε μια χώρα διαφορετική από τη μητρική μου.

Φορώντας το μακρύ ως τον αστράγαλο στενό μπεζ φόρεμα σε στυλ γοργόνας με τα λαμπερά στρας που το έκαναν να λάμπει στο φως μαζί με τις ψηλές μπεζ γόβες και ένα περίτεχνο χτένισμα, κρατούσα το μπράτσο του Μανουέλ, καθώς εισερχόμασταν μέσα στην αίθουσα.

Η απονομή εκείνων των βραβείων λάμβανε χώρα σε μια αίθουσα εκδηλώσεων ενός μεγάλου ξενοδοχείου της Βαρκελώνης, δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Η αίθουσα είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει και για να πω την αλήθεια δεν αναγνώριζα κανέναν εκεί μέσα. Από την άλλη πλευρά, τα μάτια του Μανουέλ άστραφταν από ενθουσιασμό καθώς μάλλον είχε εντοπίσει μερικά μεγάλα ονόματα δημοσιογράφων και συντακτών.

Βρήκαμε τις θέσεις μας σε ένα τραπέζι αρκετά πίσω από τη σκηνή, αλλά ήταν αναμενόμενο, καθώς ήμασταν ακόμη ένα νέο και άσημο περιοδικό. Το βλέμμα μου ταξίδευε μέσα στην αίθουσα και παρόλο που δεν γνώριζα κανέναν, προσπαθούσα να μετριάσω συμπεριφορές από τα βλέμματά τους.

Τα βραβεία που θα απονέμονταν στόχευαν όχι μόνο στην έντυπη αλλά και οπτικοακουστική δημοσιογραφία, με άλλα λόγια υπήρχαν και αρκετά μεγάλα ονόματα από μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια. Φυσικά, δεν θα βραβεύονταν μόνο δημοσιογράφοι και παρουσιαστές αλλά και οπερατέρ, φωτογράφοι, ηχολήπτες, συντάκτες αλλά και πιο οργανωμένοι παράγοντες, όπως περιοδικά, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια και φυσικά σε διαφορετικούς τομείς.

-«Μη μου πείτε, ότι αυτή η οπτασία είναι η ιδιοκτήτρια του Cazador και συντάκτης του Tesoro;» ακούστηκε μια αντρική φωνή δίπλα μου και την επόμενη στιγμή, πρόσεξα έναν ώριμο άντρα με κοντά σγουρά μελαχρινά μαλλιά και αμυγδαλωτά καφετιά μάτια να με κοιτάει με ενθουσιασμό.

Η έκπληξη αλλά και η ανικανότητά μου να τον αναγνωρίσω προκάλεσε ένα πλατύ και πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό του.

-«Είμαι ο Ξαβιέ Γκαρσία.» είπε και τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν το είδωλο του Μανουέλ αλλά και το άτομο που μας έδωσε την ευκαιρία να παρευρεθούμε εδώ.

Σηκώθηκα από τη θέση μου να τον χαιρετίσω πιο ευγενικά, ενώ ο Μανουέλ μόνο που δεν έτρεμε μπροστά του.