Το αγρίμι

24. Η τρέλα του έρωτα

Όταν ζήτησα από τον κ. Κλεμέντε να με πάει ως την πόλη, δεν έφερε καμία αντίδραση, μάλιστα ήταν πρόθυμος να το κάνει.

Όμως σε όλη τη διαδρομή φαινόταν σκεφτικός και αναρωτιόμουν αν σχετιζόταν με την Παλόμα και τον Αλφόνσο.

-«Οι Ρομά είναι πιστοί στις παραδόσεις. Δεν έχουμε κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον όταν οργανώνουμε το γάμο των παιδιών μας. Πέρα από το γεγονός ότι θέλουμε να παντρευτεί σε ευσεβή οικογένεια που να μπορεί να την θρέψει, ή αν ήταν αγόρι, να βρει μια καλή γυναίκα, οι γονείς δεν κερδίζουν παρά μόνο την ευτυχία του παιδιού τους.» αποκρίθηκε και αμέσως κατάλαβα ότι ο Αλφόνσο είχε μιλήσει στον κ. Κλεμέντε.

-«Οι εποχές αλλάζουν και οι νέοι έχουν άποψη για τον ποιον θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ακόμη και στον καταυλισμό. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι άνθρωπος ανοιχτόμυαλος και για αυτό, αν ποτέ η Παλόμα μου έλεγε ότι αγαπούσε κάποιον, θα προσπαθούσα να τον δεχτώ.» συνέχισε να λέει ενώ τον άκουγα σιωπηλή.

-«Ο νεαρός Αλφόνσο δεν είναι Ρομά. Όμως δείχνει να λατρεύει την Παλόμα. Τα μάτια του όταν μου μιλούσε αυτό έδειχναν. Θέλω να πιστεύω ότι μαζί του θα ευτυχήσει.» αποκρίθηκε και τον κοίταξα.

Όπως το περίμενα ο κ. Κλεμέντε ήταν ανοιχτόμυαλος άνθρωπος. Είχε ήδη δεχτεί τον Αλφόνσο και τώρα εκείνος έπρεπε να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες του.

-«Πρέπει να επιστρέψω στον καταυλισμό και μιλήσω με τον αρχηγό και τους γηραιούς της φαμίλιας μου. Παρόλο που είμαι ο πατέρας της Παλόμα, σε αυτόν τον γάμο έχουν και άλλοι λόγο άλλωστε ο γαμπρός δεν είναι Ρομά.» απάντησε.

Μπορούσα να φανταστώ ότι δεν ήταν απλό το θέμα.

-«Θα λείψω μονάχα μερικές μέρες. Στο διάστημα αυτό, θα μου προσέχεις την Παλόμα;» ρώτησε.

-«Φυσικά, κ.Κλεμέντε. Η Παλόμα είναι φίλη μου. Θα μπορούσε να είναι και η μικρότερη αδερφή μου. Όσο εσείς θα προστατεύετε την ευτυχία της, εγώ θα προστατέψω την ίδια.» απάντησα και ο άντρας χαμογέλασε.

Φθάσαμε στην Τζιρόνα λίγη ώρα αργότερα. Χρειαζόμουν ένα κινητό τηλέφωνο και με τη βοήθεια του κ. Κλεμέντε που έδωσε τα στοιχεία του, κατάφερα να αγοράσω ένα. Το πρώτο νούμερο που έβαλα στις επαφές ήταν το δικό του.

Του χρωστούσα πολλά και παρόλο που μας χώριζαν διαφορετικά ήθη, είχαμε αναπτύξει μια αρκετά ισχυρή φιλία και όχι μόνο μαζί του αλλά με όλη του την οικογένεια.