Το αγρίμι

70. Ειλικρινά συναισθήματα

Όταν έφθασα στη δουλειά το πρωί, πρόσεξα μερικά λαμπερά πρόσωπα να με κοιτούν σαν είδωλο. Εκείνα τα φωτεινά χαμόγελα που σχηματίζονταν στο πρόσωπό τους, μου έφτιαξαν την μέρα και μπορούσα να φανταστώ το λόγο εκείνης της λάμψης.

Πριν ακόμη ξεκινήσουμε καλά-καλά, η Πωλίνα εισήλθε στο γραφείο μου και άρχισε να με ευχαριστεί για ότι είχα κάνει για τον πατέρα της. Τα μάτια της ήταν υγρά και μου φαινόταν ότι δεν ήθελε μονάχα να με ευχαριστήσει.

Τελικά με τρεμάμενα χέρια και ακόμη πιο τρεμάμενη φωνή άρχισε να μου λέει για τη σχέση της με την Καμίλα Μόντεζ και πως είχε έρθει σαν κατάσκοπος. Άκουγα έκπληκτη και αν ήμουν ο παλιός μου εαυτός, ίσως και να την έδιωχνα. Όμως υπήρχε πραγματική μετάνοια και ενοχή στα μάτια της. Αληθινά δάκρυα κυλούσαν από αυτά.

Δεν ξέρω πότε έγινε και έγινα μαλθακή αλλά δεν μπορούσα να την αποπάρω όταν με τόση ειλικρίνεια μου έλεγε την αλήθεια. Μου ορκιζόταν ότι είχε ξεκόψει από εκείνη τη γυναίκα καθώς ποτέ δεν ήταν πραγματικές φίλες.

Χωρίς περαιτέρω κουβέντες, μεμιάς διέγραψα ότι άκουσα. Για μένα, ήταν η Πωλίνα Μπλάνκο, μια εργατική και ικανή συντάκτρια. Της άφησα λίγο χρόνο να σκουπίσει τα δάκρυα ποτάμια που κυλούσαν από τα μάτια της και έπειτα επέστρεψε στο γραφείο της.

Μέσα από την τζαμαρία, πρόσεξα το πλατύ χαμόγελο της Λάουρα, η οποία έστρεψε το βλέμμα της προς το μέρος μου και μου έκλεισε πονηρά το μάτι. Εφόσον το ένα εμπόδιο είχε βγει από τη μέση για την Πωλίνα, ήλπιζα να κάνει το επόμενο βήμα με τον Μανουέλ.

Τώρα που το σκεφτόμουν, εκείνος ίσως να είχε αντιληφθεί τις προθέσεις της και για αυτό να ήταν γεμάτος μισόλογα λίγο πριν φύγει.

Μετά από λίγο, ο Μάρκο εισήλθε στο γραφείο μου. Υπήρχαν ανάμικτα συναισθήματα στο πρόσωπό του. Από τη μία έλαμπε και από την άλλη υπήρχε συννεφιά που δεν άφηνε το φως να λάμψει σε όλο του το μεγαλείο.

Στεκόταν σιωπηλός μπροστά μου.

-«Ήξερες;» ρώτησε.

-«Διαβάζοντας το βιβλίο της, ακούγοντας την ιστορία που μας είχες πει τότε στο μπαρ και αναπολώντας κάποιες περίεργες κινήσεις της την μέρα που ήρθε να μας γνωρίσει, δεν ήταν δύσκολο να συνθέσω τα κομμάτια. Το επιβεβαίωσα το Σάββατο που καθίσαμε όλοι μαζί.» απάντησα και έγνεψε θετικά.

-«Λοιπόν;» ρώτησα.

-«Βαλεντίν, αλήθεια σε ερωτ....» δεν μπορούσε καν να το ξεστομίσει.