Το αγρίμι

55. Η διάσωση

Σαν υπνωτισμένος, προσπαθούσα να σβήσω τη φωτιά με τα ποτιστικά λάστιχα. Όμως όσο νερό και να έχυνα, δεν ήταν αρκετό. Η φωτιά εξαπλωνόταν και προς τις δύο κατευθύνσεις καίγοντας τα πάντα.

Τα μάτια μου είχαν δακρύσει από τον καπνό που τα ερέθιζε. Όμως είχαν δακρύσει και από την θλίψη και την αγωνία που περνούσα βλέποντας το βιος μου να καίγεται και να γίνεται στάχτη. Οι κόποι μιας ζωής. Η ιδιοκτησία μου καταστρεφόταν αργά αλλά σταθερά από τη αδηφάγο φωτιά.

Λες και βρισκόμουν σε παραλήρημα προσπαθούσα να σβήσω είτε με το νερό, είτε χρησιμοποιώντας το σακάκι μου. Ο καπνός με έπνιγε. 

Το άλογο πίσω μου άρχισε να χλιμιντρίζει και να πηδάει ανήσυχο. Αυτό με έβγαλε από το παραλήρημα εκείνο. Ήμουν μονάχα ένα άτομο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όσο περισσότερο καθυστερούσα τόσο περισσότερο χειροτέρευα την κατάσταση. Χρειαζόμουν να φωνάξω βοήθεια.

Με πόνο καρδιάς απομακρύνθηκα και πλησίασα το άλογο. Το έλυσα αλλά εκείνο ήταν ακόμη ανήσυχο. Σηκώθηκε στα πισινά του πόδια και προκειμένου να μην με χτυπήσει, οπισθοχώρησα. Το πόδι μου μπέρδεψε σε μια πέτρα και έπεσα προς τα πίσω αφήνοντας τα γκέμια, ενώ ένιωσα να χτυπάω το κεφάλι μου ισχυρά πάνω σε μια πέτρα.

Σιγά-σιγά έχανα την όρασή μου και το σκοτάδι με περικύκλωνε. Λίγο πριν σβήσει το φως, ψιθύρισα το όνομά της.

****

-«Βοήθεια!!! Βοήθεια!!!» φώναζα μαζί με την Ρενάτα αλλά τέτοια ώρα δεν θα ήταν κανείς τριγύρω. Ποιος θα μας άκουγε; Ελπίζαμε μόνο να είχαν προσέξει τη φωτιά και να είχαν στείλει βοήθεια.

Είχαμε λαχανιάσει. Είχαμε μουσκευτεί από τον ιδρώτα. Τα πνευμόνια μας έκαιγαν καθώς είχαμε διασχίσει μεγάλη απόσταση και ακόμη δεν μπορούσαμε να βρούμε μια διέξοδο προς το δρόμο.

Πλέον η φωτιά υπήρχε γύρω μας και ο καπνός ήταν τόσο πυκνός που δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα ενώ εισερχόταν στα ήδη εξαντλημένα πνευμόνια μας και μας έκοβε την ανάσα.

Ο βήχας της Ρενάτα γινόταν ακόμη πιο έντονος. Προσπαθούσε να καλύψει το πρόσωπό της με την μπλούζα της αλλά δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Τριγύρω η φωτιά είχε προχωρήσει πιο μπροστά από εμάς από ψηλότερα ή χαμηλότερα σημεία.

Βρισκόμασταν σχεδόν στη μέση αν δεν έκανα λάθος και η μόνη μας διέξοδος ήταν να προχωρήσουμε ανατολικά. Ακόμη και να βρίσκαμε το δρόμο, δεν θα μπορούσαμε να τον φθάσουμε αν δεν ξεπερνούσαμε τη φωτιά.