Το αγρίμι

21. Άπρεπες σκέψεις

Δούλευα μηχανικά. Το μυαλό μου έτρεχε συνεχώς στη χθεσινή νύχτα και σε εκείνο το απρόσμενο αλλά παθιασμένο φιλί.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που φιλούσα άντρα. Αντίθετα, είχα αρκετές σχέσεις από έφηβη ακόμη. Είχα αρκετούς παθιασμένους συντρόφους και φυσικά ο άξεστος Τσάρλι ήταν ένας από αυτούς άλλωστε μπορούσε να θεωρηθεί ως θερμόαιμο και ισχυρό αρσενικό.

Κι όμως ούτε καν με εκείνον, δεν είχα νιώσει τα γόνατά μου να λυγίζουν, όποτε με φιλούσε. Δεν είχα νιώσει την καρδιά μου να χτυπάει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σαν να ήθελε να ξεριζωθεί από το στήθος μου, όπως ένιωσα χθες το βράδυ.

Το πιο εκπληκτικό ήταν ότι όλη εκείνη η αναστάτωση είχε προκληθεί από εκείνον τον κυνικό και μισογύνη άντρα που δεν έχανε ευκαιρία να με προσβάλλει και να με υποτιμάει. Ένιωθα έκπληξη και εκνευρισμό μαζί.

Ξαφνικά, ένιωσα ένα χέρι πάνω στο δικό μου και πετάχτηκα από τη θέση μου. Μόνο τώρα συνειδητοποιούσα ότι η κα. Ζαφειρία στεκόταν δίπλα μου.

-«Λίγο ακόμη και αντί για το τσαμπί, θα έκοβες το δάκτυλό σου! Που τρέχει το μυαλό σου;» αποκρίθηκε και γούρλωσα τα μάτια.

-«Ήμουν αφηρημένη.»

-«Αυτό το κατάλαβα. Όμως πρόσεχε!» αποκρίθηκε και γύρισε στη δουλειά της. Πήρα μια βαθιά ανάσα.

Ένα φιλί ήταν μόνο. Γιατί ένιωθα τόση αναστάτωση; Ήταν ένα φιλί πάνω στην έξαψη και την έντασης της νύχτας που υπήρχε μετά από εκείνο το επεισόδιο με τον Αλφόνσο. Δεν ήταν άξιο προσοχής. Τουλάχιστον, αυτή η φράση παιζόταν μέσα στο μυαλό μου για το υπόλοιπο της μέρας.

Μετά το τέλος της δουλειάς, δεν έμεινα στο ράντζο. Χρειαζόμουν να φύγω λίγο μακριά από εκείνο το μέρος για να καταλαγιάσω την ταραχή μέσα μου. Προκειμένου να ζητήσει συγνώμη, ο Αλφόνσο δέκτηκε να με πετάξει μέχρι το χωριό.

Σε όλο το δρόμο απολογούνταν για το πώς είχε φερθεί ανόητα και εξαιτίας του ποτού είχε χάσει τον έλεγχο. Όμως δεν ήταν εξαιτίας του ποτού, αλλά εξαιτίας του έρωτα.

Ποτέ δεν είχα νιώσει εκείνο το συναίσθημα όπως το ένιωθαν όλοι γύρω μου και ίσως να είχα μέρος της ευθύνης για τις αποτυχημένες σχέσεις μου. Όμως δεν ήταν του χαρακτήρα μου να πέφτω στα πατώματα και να βγαίνω εκτός ελέγχου για έναν έρωτα.

-«Γιατί δεν μιλάς στην Παλόμα; Δες αν τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Έπειτα, μπορείς να μιλήσεις στους γονείς της. Παρόλο που δεν θα δεχτείς καλωσόρισμα, αν επιμείνεις ίσως και τους πείσεις, άλλωστε οι Λόκας είναι ελαφρώς πιο ανοιχτόμυαλοι από τους Ρομά που γνωρίζω.» αποκρίθηκα όσο οδηγούσαμε προς το χωριό.