And God Create Death,,Hyunin

32| Etki Tepki

2019
-
"Yuna! Buraya gel!" Bay Shin okuldan üstü başı dağılmış gelen kızlarını yanına çağırdı.

Bayan Shin. Sessizce oturuyordu sadece.

"Efendim baba."

"Ne bu hal? Zorba mısın sen? Yakında üniversiteye gideceksin ve haline bak. Biz seni böyle mi yetiştirdik."

Yuna sessiz kalmayı çok istemişti. Okulda yaşadığı şeylerden sonra istemese de bu durumdaydı.

Kimseye elini dahi sürmemişken zorba olan o olmuştu. Annesi babası üzerinden hakarete ve şiddete maruz kalmıştı.

"Hayır."

"Yüzüme bak." Yuna öfkeli gözlerini babasınınkilere dikti.

"Bakışlarını düzelt. Bana da mı vuracaksın?"

Yuna sinirlerine hakim olamayıp gülmeye başladı.

"Sence dalga mı geçiyoruz?"

"Shin Yuna!" Annesi de olaya girdiğinde gülmesini durdurdu. Areum tam kızının karşısında durdu.

Kızının bu kadar büyümüş olduğunu yeni fark etmişti.

"Anne. Senin için okulda ne dediklerini biliyor musun?"

Areum'un gözlerinin içine bakarak fısıldadı. Bayan Shin sinirle Yuna'ya tokat attı.

Yuna yediğini tokatın acısından değil. Yalnızlığını giderecek şeyin annesinin de olmayacağını anladığı için sarsıldı.

Kafasını doğrulttu.

"Ben de bilmiyordum. Saçlarımdan tutup lavaboya vurduklarında söylediler. Söylesene. Ben senin çocuğun değil miyim?"

Bayan Shin gözleri dolarken Yuna öfkeyle bağırmaya başladı.

"Neden sadece Jeongin? Yaşayıp yaşamadığını bile bilmiyorsunuz. Ben de sizin çocuğunuz değil miyim? Neden beni de sevmiyorsunuz? Neden beni de sormuyorsunuz? Anne! Baba! Ben de sizin çocuğunuzum. Benim de canım yanıyor."

Belki de o gündü. Yuna ailesi öldükten sonra ağlamamıştı. O gün onlara olan son umutlarını yitirmişti.

Yere çökmüş bağıra bağıra ağlarken Areum hatasının farkına vardı. Unutmuştu. Yuna'yı tamamen unutmuştu.

Olduğu yere çöktü. Bay Shin eşine bakmak için yaklaştı.

"Yuna oda git." Dedi Areum sessizce.

Yuna ağlaması hayal kırıklığından öfkeye döndüğünde kalkıp evden çıktı. Kiliseye doğru gidiyordu. Taeyang kilisesine. Elena'nın olduğu yere.

Onu durduran şey yolda bulduğu bir kağıt parçası oldu. Arkasında yazı yazan kağıdın ön yüzünde bir portre vardı.

O zamanlar bilmiyordu. O portre Hyunjin'in rüyalarına girip duran yüzün, Jeongin'in yüzünün ta kendisiydi.

Arkasındaki yazıyı okurken gerçekliğe döndü.

"Belki göremediklerime erişsin diyedir çabaladığım şeyler. Orada olduğunu biliyorum. Bir gün seni bulacağım ve sen belki hayallerimden daha can acıtıcı olacaksın. Eğer yaşıyorsan bil ki hala nefes alıyorsun."

Bu da Hyunjin'in yazısıydı eğer kağıdı kaybetmemiş olsaydı. Jeongin'in rüyalarında gezindiğini de hatırlayabilirdi.

Yuna kağıdı cebine koyup kiliseye giden yoldan geri döndü. Eve girmekten başka çaresi yoktu. Eviydi ne de olsa. Areum annesi ve o adam babasıydı.

Bu kadar çabuk girmek istemedi. Onun yerine kapının önüne oturdu. Cebinden çıkarıp resmi incelemeye başladı.

Detaylıca bakarken arkasından açılan kapıyla irkildi. Elinden kayan kağıt rüzgara karışıp uçtu.

"Yuna." Areum kızına sıkıca sarıldı. Artık çok geçti.

"Bayan Areum. Yeteri kadar yorgunum. Bana dokunmayın artık." Diyerek kendini geri çekti.

"Yapma böyle. Senden başka hiçbir şeyimiz yok."

"Şimdi mi aklına geldi?"

Belki saçma bir sinirdi. Jeongin'i bahane ediyor olabilirdi. İçindeki şeylerin dışa vurumunu bu şekilde dile getirmesi herkese acı getirmiş olabilirdi.

Ama Yuna yalnız olduğunun farkındaydı. Tek başına mücadele etmek zorundaydı. Kimseden yardım isteyemez kimseye yardım edemezdi.

"Özür dilerim. Seni terk etmeyeceğim Yuna."
—-
2020'de anne ve babasının cesetleri bile olmadan düzenlenen cenazede bir köşede oturmuş sessizce fotoğraflara bakıyordu.

Terk etmeyecekti. Annesinin söylediği bir şeydi. Yuna inanmak gibi bir saçmalık yapmıştı.

Yine yapyalnızdı.

"Affedersin." Birinin seslenmesiyle döndü.

"Annen ve baban için yapılan aramalara son verdik. Bildirmem gerekiyordu."

"Hala kayıplar."

"Bayan Shin acınızı anlıyorum ancak onlar öldü-

"O zaman cesetlerini bul!"

Gözlerindeki çöküntü ilk kez o gün kendini belli etti.

Saatlerce belki günlerce oturduğu cenaze odasından ambulans ile çıktı.

"Yine beni yalnız bıraktınız."