And God Create Death,,Hyunin

37| Sagoladım beyinleri

—-
Jeongin'in mektubu.

Eğer en baştan başlasaydım neler olurdu çok düşündüm. En çok da kollarımdan bağlanıp ölüme terk edildiğimde.

Kendime gülümserdim mesela. 10 yaşındaki Jeonginin kalbindeki sızıyı anlayamam. O zamanlar bile anlamıyordum çünkü. Ama istediğim tek şey içten içe istediğim tek şey 10 yaşında yemyeşil bir parkta uyuyakaldığım icin uyanmak. O zaman hala kuşlar cıvıl cıvıl ve hayat daha yaşanabilir olurdu. Hayatım ölmemiş ve hayallerim solmamış olurdu.

Ama hiç yaşamadığım için bunu da bilmiyorum. Nasıl hissettirirdi acaba? Her şeyin ötesinde Hyunjin eğer o gün sen beni ciddiye almasan ya da duymasan ne olurdu?

Muhtemelen şuanda elimin ortalarında kocaman delikler olurdu ve kalbimi yiyen kargalar olurdu.

Ama sen duydun. Belki Tanrı'nın ikimiz için planı buydu. Ancak irade budur. Yapmaya karar verdin.

Bilmiyorum Hyunjin. Belki benim kaderim sessizce bir köşede ölmek ve dünyanın nasıl bir yer olduğunu hayal ederek yaşamaktı.

Sen bunu elimden aldın. Onun yerine bana gerçekliklerin olduğu dünyayı sundun. Elimden tutarak gezdirdiğin dünyada en çok senin kollarını sevdim.

Bilmiyorum. Okuduğum kitaplarda geçerdi böyle şeyler. Aşk dolu... hayat dolu. İlk kez seninle bir kitap sayfasını canlandırdım ben. Ve son kez.

Sana duyduğum bu şey bir aşk mı yoksa bir minnettarlık mı emin değilim. Çünkü duygular, büyümeye çalışırken uzak tutulduğum kavramlardı.

Hissetmek nedir bilmedim. Acı bile hissetmeme izin verilmemişti çünkü. Saf ve masum bir çocuk olarak yetişmem gerekirdi. Saf ne demek? Ve masum ne demek?

Söylesene çıkmaza girdiğim bu hayat mücadelesinde ikimizin yeri neresi? Sonsuza kadar mutlu yaşadılar lafı bizim için mi dersin? Oysa hiç sanmam.

Ben babamı ve annemi hiç hatırlamıyorum. Ancak sana şunu söyleyeyim. Annem Monika ve Babam Melqart ne sevmeyi ne de sevilmeyi bildiler.

Senden öğrenecek çok şeyim vardır eminim. Vaktim var mıdır? Muamma.

Kimseye söz vermek istemezdim. Kız kardeşime verdim. Onu terk etmeyecektim. Daha kendimde kalamazken onda kalıp gitmemek büyük saygısızlık olurdu. Ben böyle yetiştirilmedim.

Bir gün o kiliseden çıkacağımı düşünerek yetiştirildim. Hyunjin. Sana ölümüne minnettarım.

Ve öğrendiğime göre insanlar yeniden doğar ve kaderlerini bir kez daha yaşarlarmış.

Çünkü kader kendini her zaman tekrar edermiş.

Yeniden doğup seninle birlikte yeni bir kader yaşayacağım. Söz veriyorum. Kurtuluşuma ermek için gidiyorum. Beni yapayalnız hissettirmeyecek tek yere.

Hayat yaşamaya değer demiştiniz. Tek yaptığım Tanrı'ya yalvarmak, beni affetmesini söylemekti. Oysa beni affetmesi gereken yine bendim. Sanırım artık bitmesi gerek.

Ölüm beni Tanrıdan korusun.

Hoşçakal.
————